Το σπίτι μου

Το τέταρτο κατά σειρά πεζογράφημα της Μέλπως Αξιώτη, είναι το έργο που την απασχόλησε περισσότερο από κάθε άλλο στη ζωή της και σημαδεύει τη τελευταία φάση της πνευματικής δουλειάς της γιατί ενσαρκώνει μια εναγώνια προσπάθεια επιστροφής και ανασύνδεση με τη γενέθλια γη. Τη Μύκονο.

Απόσπασμα

Απ’ τα πολύ παλαιά χρόνια μέχρι τα τωρινά, τα παιδιά μας έχουνε μάθει να κουβεντιάζουνε με τους θεούς και να τους πλάθουν σύμφωνα με του ανθρώπου τα φυσικά, τα καλά του και τ’ ανάστροφα. Κι όποια φιγούρα αν έδωσαν πάντοτε στο θεό τους, όμως δεν το παραδέχουνται πως είναι ολότελα θεός, άμα δεν είναι και λιγάκι άνθρωπος. Και τον κάνουν φωτιά, νερό, δέντρο, φίδι ή πουλί, να ‘χει ανθρώπινο σώμα μα και να γίνεται αόρατο νέφελο, να ‘ναι γυναίκα παρθένα είτε ένα ταυρί που η επιθυμιά του βγαίνει απ’ τα ρουθούνια του, να κάθεται στα επουράνια ή στα βαθιά του Άδη, να πήζει το κρασί, να καρπίζει τη γη, να γκαστρώνει τη γυναίκα, να διοικά τον ήλιο, να ορίζει τα πέλαγα, τα τέρατα να ‘ναι ανάκατα με θεούς και μισόθεους, με σκλάβους νικητές κι αφέντες νικημένους, τον κάνουν μιαν άπιαστη ιδέα να μην μπορείς να τη φτάσεις, να δίνει το δίκιο και να ‘ναι θνητός, να σκορπά τ’ άδικο και να ‘ναι αιωνόβιος, βάναυσο σκιάχτρο κακορίζικης μοίρας ή δικαιοκρίτη της καλοσύνης της, τόνε χωρίζουνε να ‘ναι πολλοί και τον ενώνουνε για να ‘ναι ο ένας, τον πλάθουνε με κάθε τρόπο που ο τρόμος κι η ελπίδα μπρος στο μέγα μυστήριο της φύσης και του ανθρώπου σπρώχνουν τον άνθρωπο να βρίσκει, για να ταχτοποιήσει τη μοίρα του. Ο θεός του είναι ταιριαστός με την ανημπόρια ή τη γνώση του, και μαζί τους προχωρεί.