Το τελευταίο ταξίδι στην Αθήνα

Η Μυρτώ τον κοίταξε βαθιά στα μάτια και του είπε με παράπονο: - Αλέξη, θα πεθαίναμε παρέα κι ούτε ένα φιλί σου δε θα είχα πάρει στο μνήμα μου. Μα ούτε και τώρα που γλιτώσαμε, έσκυψες να με φιλήσεις. Τόσο πολύ με απεχθάνεσαι πια;... Ο Αλέξης, θεωρώντας τον εαυτό του υπεύθυνο για το ατύχημα και την ταλαιπωρία που περνούσε, μόλις την άκουσε να του μιλάει έτσι, και βλέποντας τη θλιμμένη έκφρασή της, συγκινήθηκε κι ένιωσε μια ξαφνική συμπάθεια και στοργή γι' αυτήν και, γέρνοντας πάνω της, τη φίλησε στα χείλη. Η Μυρτώ τύλιξε στο μεταξύ τα χέρια της γύρω απ' το κεφάλι του και, συγκρατώντας τον, παρέτεινε το φιλί τους. Σε τούτη τη μικρή καθυστέρηση άνοιξε την πόρτα του δωματίου η Άννα, και τους είδε. Αμέσως φώναξε οργισμένη, καθώς το απρόσμενο θέαμα που είχε αντικρίσει μετάβαλε τελείως τον ψυχισμό της. - Αλέξη, τι κάνεις εκεί! Εκείνος στράφηκε και την κοίταξε αμήχανος ψελλίζοντας: - Άννα, δεν... δεν είναι αυτό που νομίζεις... - Προδότη, προδότη! ούρλιαξε κι έφυγε τρέχοντας σαν κυνηγημένη, με τα μάτια της πλημμυρισμένα απ' τα δάκρυα. Ο Αλέξης ξαναβρήκε την ψυχραιμία του και την ακολούθησε. Προλαβαίνοντάς τη λίγο πριν απ' την έξοδο του νοσοκομείου, τη συγκράτησε και της είπε: - Άννα, παρεξήγησες, δεν έχω τίποτα με την κοπέλα. Η Άννα προσπαθούσε να ξεφύγει απ' τα χέρια του φωνάζοντας: - Άφησε με, με πρόδωσες, μ' απάτησες, το είδα με τα ίδια μου τα μάτια! Κτήνος, κτήνος, σκότωσες ό,τι πιο όμορφο είχα στην ψυχή μου! Άφησέ με και να μη σε ξαναδώ μπροστά μου! Ποτέ, τ' ακούς; Ποτέ...