Νοέμβρης του '62 και σε μια θάλασσα που λυσσομανά, σφραγίζεται μια φιλία που σηματοδοτεί την αρχή του αόρατου νήματος που συνδέει τις ζωές δύο οικογενειών.
Ο έρωτας, πυρπολητής και ανυπέρβλητος, ανατρέπει κοινωνικές συμβάσεις, εσωτερικές αντιστάσεις και αρχές, έτσι αναδεικνύεται σε αυτό που πραγματικά είναι: καταλύτης που ρυθμίζει, όπως αυτός ορίζει, τη ρότα των γεγονότων.
Οι άνθρωποι ανήμποροι, αφήνονται να παρασυρθούν στον στρόβιλο της ροής του χρόνου, για να διαπιστώσουν στο τέλος το μέγεθος των αυταπατών που έτρεφαν για τις επιλογές, τις προσδοκίες και τις επενδύσεις των συναισθημάτων τους, μέσα στο ζοφερό κλίμα που διαμορφώνουν οι πολιτικοοικονομικές συνθήκες της εποχής τους.
Οι ήρωες συνθλίβονται στη μέγγενη της συμβατικότητας, ελπίζοντας στη λυτρωτική ισχύ του πανδαμάτορος χρόνου, αγνοώντας πως η ειμαρμένη έχει χαράξει τη δική της διαστροφική εκδοχή, εκδικούμενη χαιρέκακα την αδυναμία των ανθρώπων να αντιληφθούν την παντελή έλλειψη προβλεψιμότητας στην οικοδόμηση της ζωής τους.
Ο Νίκος Κακαγιάς γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη τον Απρίλη του 1955 και μεγάλωσε στο Κορδελιό. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, απ' όπου αποφοίτησε το 1980. Πήρε ειδικότητα Παθολογίας και Γενικής Ιατρικής και ασχολήθηκε με τη Διαβητολογία τα τελευταία είκοσι χρόνια. Υπηρέτησε στο δημόσιο σύστημα υγείας στην Α΄θμια φροντίδα, απ' όπου και συνταξιοδοτήθηκε μετά από 34 έτη.
Η συγγραφή αποτελούσε ανέκαθεν για τον ίδιο προσωπική καταφυγή. Η μοναδική φορά που κάποιες σκέψεις του εκτέθηκαν δημόσια, ήταν στον 4ο διαγωνισμό διηγήματος του blog "Ο τόπος μου", με το διήγημά του, "Η βροχή", να αποσπά το δεύτερο βραβείο. Ζει κι εργάζεται στη Μεθώνη Πιερίας τα τελευταία 15 χρόνια.
