Σε αυτό το σπονδυλωτό μυθιστόρημα της Ελένης Μπιρμπίλη ξεκινά ένα γοητευτικό ταξίδι της μνήμης. Με φόντο το Λιβυκό Πέλαγος η συγγραφέας καταγράφει την πιο σουρεαλιστική εκδοχή της ιστορίας, καταθέτοντας με τρυφερότητα την πίστη της στον άνθρωπο. Παράλληλα, σκιαγραφεί την εικόνα μιας Ελλάδας που δεν έπαψε να ματώνει, να επουλώνει τις πληγές της και να προχωρά.
O Λεωνίδας Αλμπαντιάν επισκέπτεται την Kρήτη, με σκοπό να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για λογαριασμό της Unesco. Tα γυρίσματα ολοκληρώνονται στην Kάντιανη, μια πόλη χτισμένη στα ερείπια της αρχαίας Kαλλισσούς, πόλης-κράτους της μινωικής περιόδου, που η αύρα της επηρεάζει καταλυτικά τη ζωή των κατοίκων μαζί και τη δική του όταν πέφτει θύμα ενός επικίνδυνου παιχνιδιού. Όμως το παιχνίδι είναι διαβολικά προκλητικό και τον παρασέρνει στο άγνωστο.
Ένας κόσμος σουρεαλιστικός, υπέροχος και τρομακτικός συνάμα, ζωντανεύει στα μάτια του αναγνώστη, που παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τα γεγονότα να διαδραματίζονται, διατρέχοντας τον χώρο και το χρόνο, αδιαφορώντας για τις συμβάσεις.
Η Ελένη Μπιρμπίλη γεννήθηκε στο Άνω Βαλσαμόνερο, ένα ορεινό χωριό της Κρήτης, φορτωμένο μύθους και δοξασίες. Όταν ήταν μικρή, περνούσε ατέλειωτες ώρες στην ταράτσα του πατρικού της, που έβλεπε στη θάλασσα, ατενίζοντας τον κόσμο από μακριά. Αυτή η "αφ' υψηλού" επόπτευση αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως διαφυγή από τα στενά όρια της κλειστής αυτής κοινωνίας στον απέραντο κόσμο των θαυμάτων. Άρχισε να γράφει για να διασώσει αυτήν ακριβώς την άγια τρέλα και κατέληξε συγγραφέας, ακολουθώντας μιαν ανεξέλεγκτη επιθυμία που τη συνοδεύει από την ώρα που γεννήθηκε: Να ζήσει όλα όσα υποθέτει ότι δε θα προλάβαινε, υιοθετώντας μιαν αλήθεια "πολιτικά ορθή".
