"Πολλές φορές στα όνειρά της ερχόταν και ζωντάνευε η μορφή του πατέρα της. Μπερδευόταν και γινόταν ένα με κείνη του Στράτου. Το ίδιο πρόσωπο έπαιρνε δύο μορφές, κι όμως ήταν ένα και το αυτό. Ο πατέρας και ο Στράτος, ο Στράτος και ο πατέρας. Γι' αυτήν ήταν το ίδιο. Η φαντασία της φτερούγιζε, απομακρύνονταν και την κατάπινε το σύμπαν. Μετά επέστρεφε μέσα από τα ίδια σύννεφα και τινάζοντας τρελά τα φτερά της ξαναγύριζε. Φώλιαζε μέσα στα όνειρα και μέσα από το λευκό της πουπουλένιο μαξιλάρι εξατμίζονταν από τις στοές του μυαλού. Και να πάλι ο Στράτος, ίσως και ο πατέρας. Να την κοιτάζει με κείνο το πυκνοκατοικημένο βλέμμα του. Εκείνη φέρνει τα δάχτυλα απαλά πάνω του, στην αρχή μόλις που τον αγγίζουν, μετά πιο ρυθμικά αρχίζουν να χορεύουν στη προσπάθεια να τον πλάσουν, να τον διαμορφώσουν, να αλλάξουν την μορφή του. Θέλει να γλυκάνει το βλέμμα, να σκουπίσει τον πόνο από την ψυχή του."
Συχνά η πορεία μιας ζωής σηματοδοτείται από την αγάπη που πήραμε και δώσαμε και σίγουρα από αυτήν που δεν τολμήσαμε να διεκδικήσουμε. Η ζωή είναι μια μάχη, που ο καθένας τη δίνει με τα δικά του όπλα.
Γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί έζησα μέχρι τα δώδεκα μου χρόνια.
Το αεροπλάνο που μας έφερε στην Ελλάδα, ήταν το πέταγμα για την ελευθερία. Το μόνο που μας έλειπε, γιατί όλα τα άλλα μας τα πρόσφεραν απλόχερα οι γονείς μας, μαζί με την αγάπη τους. Το Παλαιό Φάληρο και το Καλαμάκι, είναι περιοχές που έζησα κι αγάπησα, και είναι βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μου. Σταθμός στη ζωή μου. Με σκοπό πάντα κάτι καλύτερο και μια πιο ποιοτική κι ανθρώπινη ζωή, το 1982 εγκατασταθήκαμε με τον άντρα μου και τα τρία μας παιδιά, στο Πορτοχέλι. Οι ασχολίες μου και τα ενδιαφέροντά μου ως επί το πλείστον καλλιτεχνικές. Έχω συμμετάσχει σε αρκετές εκθέσεις ζωγραφικής με έργα μου.
