Όλα όσα κέντησαν, όλα όσα πόνεσαν την καρδιά της Μυρτώς, κάηκαν, έγιναν στάχτη. Και κάηκαν, γιατί τούτη η δυνατή καρδιά, δεν έστερξε την τόση τυραννία.
Ανέβηκε μόνη τον κακοτράχαλο δρόμο της, προσέχοντας να μη γδάρει την ψυχή της, περνώντας μέσα από τα δύσβατα μονοπάτια της ζωής. Πάλεψε, μάτωσε, ώσπου κάποτε, η ελπίδα της άνοιξε ένα παράθυρο στον ήλιο.
Η μοίρα τελικά νικήθηκε και σαν άλλος κλειδούχος, γύρισε με το κλειδί της τη γραμμή του πεπρωμένου στο φως. Και κείνη, ζωσμένη με δύναμη, σήκωσε το βλέμμα και κοίταξε κατάματα το εκτυφλωτικό φως της δικαίωσης, που ανέτειλε απρόσμενα μπροστά της.
Κρατώντας το χέρι του αγαπημένου της, ατένιζε το μέλλον με καρδιά και νου να πλέουν σε ήρεμα νερά, πάνω στα ύφαλα μέρη της αισιοδοξίας.
Η ζωή κάποτε την πρόδωσε και τη βύθισε στα πιο βαθιά μπουντρούμια μιας ανελέητης οδύνης. Όμως, εκείνη είχε μάθει πια, πως, για να φτάσει κανείς στη χαρά και στην ευτυχία, θα έπρεπε να περάσει μέσα από το δίαυλο του πόνου και της θλίψης...
Η Τάνια Θεοδοσίου γεννήθηκε σε μια επαρχιακή πόλη. Μεγάλωσε στην Αθήνα στους κόλπους μιας παραδοσιακής οικογένειας, όπου και ολοκλήρωσε τις λυκειακές σπουδές της. Έχει σπουδάσει αρχιτεκτονικό σχέδιο, διακόσμηση και μιλάει δύο γλώσσες, αγγλικά και ιταλικά. Την εμφάνισή της στη λογοτεχνία πραγματοποίησε με το βιβλίο "Το κρυστάλλινο δάκρυ του φεγγαριού".
