Σε μια πλακιώτικη αυλή, λίγον καιρό πριν από τη μικρασιατική καταστροφή, θα γνωρίσει τον έρωτα η Τούλα, η φτωχή μοδιστρούλα, κόρη του ταχυδρομικού διανομέα κυρ-Αντώνη. Μόνο που ο αγαπημένος της, ο Γιάγκος, ένας άνεργος νεαρός κουτσαβάκης, θα την προδώσει για χάρη της προκλητικής Εύας, που εκτός από τα θέλγητρά της, διαθέτει χρήσιμες γνωριμίες, με τις οποίες θα εξασφαλίσει ίσως στον Γιάγκο κάποια δουλειά. Όμως η Τούλα περιμένει παιδί. Μπροστά στο οικονομικό αδιέξοδο και με την προτροπή της κυρα-Κατίνας που το επιτείνει, γιατί, προαγωγός καθώς είναι, βλέπει στο πρόσωπο της μικρής Τούλας το προσεχές θύμα της, θα νικηθούν οι ηθικοί ενδοιασμοί, τόσο της αθώας Τούλας, όσο και του πατέρα της. Ο τίμιος ταχυδρομικός διανομέας θα καταχρασθεί τα χρήματα που του εμπιστεύθηκε η υπηρεσία του και θα κινδυνεύσει να οδηγηθεί στη φυλακή.
Ο Παντελής Χορν, γιος του Αυστριακού Δημητρίου Χορν και της Ματίνας Κουντουριώτη, εγγονής του Λάζαρου Κουντουριώτη, γεννήθηκε στην Τεργέστη στις 1.1.1881. Ήταν παιδί επτά ετών όταν η οικογένειά του εγκαταστάθηκε οριστικά στην Ελλάδα. Ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση της μητέρας του έγινε ναυτικός παρ' όλο που ποτέ του δεν αγάπησε τη θάλασσα. Το 1899 αποφοίτησε από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων ως σημαιοφόρος και υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό μέχρι το 1919, οπότε μετετάγη στο Λιμενικό Σώμα. Αποστρατεύθηκε το 1926 με το βαθμό του υποναυάρχου. Σημαντικότερες στιγμές της καριέρας του ως αξιωματικού: συνυπογραφή του πρωτοκόλλου για τη σύσταση του Στρατιωτικού Συνδέσμου (4 Ιουλίου 1909), η κατάληψη της νήσου Ίμβρου (1912) και η προσχώρηση στο κίνημα του Βενιζέλου (1916).
Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε δημοσιεύοντας στο "Noυμά" ένα μονόπρακτο ποιητικό δράμα, τον "Ξένο" (1906) και λίγους μήνες αργότερα έγινε γνωστός με το σκάνδαλο που δημιούργησε το τρίπρακτο "Ανεχτίμητο", για κάποιες τολμηρές φράσεις του. Καθιερώνεται οριστικά νεότατος, με την παράσταση των "Πετροχάρηδων" (1908). Από τότε και για τριάντα χρόνια έμεινε συνεχώς στο προσκήνιο της θεατρικής ζωής παρουσιάζοντας στη σκηνή πάνω από τριάντα έργα (πέθανε στην Αθήνα 1.11.1941). Πρωτοπόρος, τολμηρός και προκλητικός δημιούργησε σκάνδαλο τόσο με τον "Σέντζα" όσο και με τη "Φλαντρώ", έργα που μετά από το πρώτο τους ανέβασμα παρέμειναν για πολλά χρόνια στην αφάνεια. Από τα έργα του σώζονται εννέα πολύπρακτα: "Το Ανεχτίμητο" (1906), "Οι Πετροχάρηδες" (1908), "Μελάχρα" (1909), "Το Φιντανάκι" (1921), "Η Νταλμανοπούλα" (1923), "Ο Σέντζας" (1925), "Φλαντρώ" (1925), "Το Mελτεμάκι" (1927) και "Ζωή και παραμύθι" (1937), καθώς χαι τέσσερα μονόπρακτα, "Ο Ξένος" (1906), "Το τίμιο σπίτι" (1908), "Ο Πρόξενος" (1931), "Η Εύα" (1931-32). Από τα υπόλοιπα, χαμένα πια, έργα του σημειώνουμε τα δράματα: "Η Παναγία Κατηφορίτισα" (1915), "Το Μαύρο Καράβι" (1917), "Σταθμός" (1929), "Δεν αγαπάμε τον ίδιο" (1934) και τις κωμωδίες "Ψωροκώσταινα" (1927) και "Σιγανοπαπαδιές" (1929). Τα έργα του πρόσφεραν ρόλους στα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού θεάτρου. Η Κυβέλη, η Μαρίκα Κοτοπούλη, ο Θωμάς Οικονόμου, ο Αιμίλιος Βεάκης, ο Βασίλης Αργυρόπουλος, η Αλίκη, η Κατερίνα συγκαταλέγονται στους "πρώτους διδάξαντες".
