1997. Η Θεσσαλονίκη έχει ανακηρυχτεί Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Μια αποστολή Σέρβων γυναικών, με επικεφαλής την υφυπουργό πολιτισμού Ζόρα, φτάνει στην πόλη για να λάβει μέρος στο Φεστιβάλ Γυναικών δημιουργών. Επτά γυναίκες, επτά ιστορίες σαν τα ανοιχτόχρωμα φτερά στην ουρά ενός παγονιού: Γυναίκες με απαλές ρυτίδες και βαθιές διαφορές. Γυναίκες με όνειρα πραγματοποιημένα και ανεκπλήρωτα. Γυναίκες που υπερασπίζονται τον εαυτό τους και τις επιλογές τους. Γυναίκες που θεωρούν ότι η ζωή είναι το δεύτερο όνομα της τέχνης. Γυναίκες που ήθελαν σύζυγο, παιδιά, άπλυτα πιάτα στην κουζίνα και πεταμένα ρούχα στην κρεβατοκάμαρα. Γυναίκες που γεμίζουν τα κενά με ταξίδια, καριέρες, εφήμερες σχέσεις. Γυναίκες δέσμιες του έρωτα και των αναμνήσεών τους. Γυναίκες με ανοιχτές πληγές και κλεμμένα χρόνια. Γυναίκες που τρέφονται από τον πόνο, τη χαρά, τη γλυκιά προσμονή ότι κάποιος εκεί έξω τις περιμένει...
Ένας υποβλητικός ύμνος στη γυναικεία μοίρα από τη Σέρβα συγγραφέα του πολύ πετυχημένου στα ελληνικά "Μνήμες γυναικών".
