Καθώς ο ήλιος έκαιγε το κορμί της, την ώρα που έπαιζε με το νερό και μάζευε μικρά μικρά χρωματιστά λουλούδια, για να δει τι κρύβουν μέσα τους όλα αυτά τα υπέροχα χρώματα, δάκρυα καυτά έτρεξαν από τα μάγουλά της. Έβλεπε όλη αυτή την ομορφιά και βίωνε ταυτόχρονα το σκοτάδι του αγοριού στην άλλη πλευρά του δάσους. Αυτό την έπνιγε και ήθελε να κλειστεί στη σκοτεινή σπηλιά που πήγαινε και παλιότερα, όταν ήθελε να μην την βρίσκουν οι άλλοι. Αλλά πια δεν ήταν η ίδια όπως παλιά, δεν γινόταν να πάει πίσω, και η μαγεία των χρωμάτων και του ήλιου έμπαινε μέσα της και δεν της επέτρεπε να αφεθεί στην απραξία. Είχε μάθει να έχει τη δύναμη να κοιτάει τη ζωή κατάματα, να πηγαίνει μπροστά παρόλο που φοβόταν -γιατί μόνο έτσι ξεπερνάς τον φόβο. Δεν τρόμαζε πλέον να μην πληγωθεί, γιατί είχε μάθει πια ότι κανείς δεν μπορούσε να της κάνει μεγαλύτερο κακό από ό,τι ο εαυτός της ο ίδιος. Μόνο αυτή μπορούσε να επιτρέψει να συμβεί κάτι στη ζωή της. Αυτή ήταν ο δημιουργός της ύπαρξής της!
