Ο σαλτιμπάγκος δοκιμάζει να μιλήσει τη γλώσσα του κινδύνου μπροστά στα μάτια των θεατών του. Δοκιμάζει να εντυπωσιάσει αυτά τα μάτια με τις επικίνδυνες ακροβασίες του και τις παράτολμες κινήσεις του. Είναι μέρος ενός θεάματος, όπου το "έργο" έχει γραφτεί από την παράδοση των προκατόχων του, αλλά πρέπει να επιτελεστεί εκ νέου σαν να ήταν η πρώτη φορά. Σε αυτό το "σαν να" ελπίζει για να εντυπωσιάσει, αλλά, και πάλι, δυσπιστεί ο ίδιος απέναντι στον εαυτό του. Γιατί να ακροβατεί; Ποιο το νόημα του άλματος;
Το "Χαμόγελο του σαλτιμπάγκου" περιλαμβάνει σύντομα κείμενα, ενίοτε εφήμερου χαρακτήρα (αλλά όχι πάντα, ελπίζω), που έχουν γραφτεί από το 1990 μέχρι σήμερα, σε ποικίλες περιστάσεις, με αφορμή μια επέτειο, ένα αφιέρωμα, ένα κέλευσμα της επικαιρότητας, μια ενδιαφέρουσα έκδοση, μια πρόσκληση από φίλο ή μια βαθύτερη παρόρμηση. Τα περισσότερα φιλοξενήθηκαν στις εφημερίδες "Η Καθημερινή της Κυριακής" και "Ελευθεροτυπία", στα περιοδικά "Ευθύνη", "Μετρό", "Highlights" "Κ", "Νέα Εστία", στην ετήσια έκδοση "Επίλογος" ή ακόμα και σε διάφορους τόμους και θεατρικά προγράμματα, μερικά ανακοινώθηκαν σε συνέδρια, σε ημερίδες ή και σε λογοτεχνικές βραδιές, ενώ κάποια δημοσιεύονται για πρώτη φορά εδώ. Κίνητρο της συγκέντρωσής τους σε αυτόν τον τόμο; Τι άλλο από τη ματαιοδοξία, τη ματαιοδοξία ότι μπορούμε να κερδίσουμε τον χρόνο με μια εκδοτική χειρονομία, με ένα πήδημα της σκέψης στη σελίδα, με ένα σάλτο, σαν και αυτό του χαμογελαστού σαλτιμπάγκου, πάνω από το τεντωμένο σκοινί στη μνήμη των αναγνωστών και των θεατών μας;
Ο Γιώργος Π. Πεφάνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966. Σπούδασε ψυχολογία και παιδαγωγικές επιστήμες στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία και φιλοσοφία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην ίδια σχολή ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στη φιλοσοφία της τέχνης και του πολιτισμού, ενώ το 1995 αποκτά το διδακτορικό του δίπλωμα με θέμα που αφορά στη θεωρία του θεάτρου. Σήμερα είναι λέκτωρ στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και κριτικός θεάτρου. Οι μελέτες του στρέφονται γύρω από τη φιλοσοφική προσέγγιση του θεατρικού φαινομένου και τη δραματουργική θεωρία, τη νεοελληνική δραματουργία και το νεότερο ευρωπαϊκό θέατρο. Άρθρα του και μελετήματα -περισσότερα από 100- έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και ξένα λογοτεχνικά και επιστημονικά περιοδικά. Επί σειρά ετών υπήρξε επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας (Κ.Ε.Ε.Λ.) της Ακαδημίας Αθηνών, του Εθνικού Θεάτρου και της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει γράψει, μεταξύ άλλων, τα βιβλία:
-"Το θεατρικό. Σκιαγράφηση μιας φαινομενολογικής θεατρολογίας", Δωδώνη, Αθήνα 1991.
-"Εισαγωγή στην κοινωνιολογία της διασκέδασης. Το νεομπαρόκ και το τέλος της ιστορίας", Πρίσμα, Αθήνα 1992.
-"Ο Arcene Lupin και ο γιατρός Shepard. Τομή στο αλφάβητο του αστυνομικού μυθιστορήματος", Fragmenta, Θεσσαλονίκη 1996.
-"Jean-Paul Sartre. Τέσσερα μελετήματα για το έργο και τη φιλοσοφία του", Αιγόκερως, Αθήνα 1996.
-"Το θέατρο και τα σύμβολα. Διαδικασίες συμβόλισης του δραματικού λόγου", Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1999.
-"Θέματα του μεταπολεμικού και σύγχρονου Ελληνικού θεάτρου", Κέδρος, Αθήνα 1999.
-"Το βασίλειο της Ευγένας", Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2005 (Τιμητική Διάκριση Θεατρολογικού Συγγράμματος της Ένωσης Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών, 2006)
-"Σκηνές της θεωρίας. Ανοιχτά πεδία στη θεωρία και την κριτική του θεάτρου", Παπαζήσης, Αθήνα, 2007
κ.ά.
