ΜΑΝΑ: Χαίρομαι που κάνεις παρέα με τους γιους μου. Ελπίζω να τους βοηθήσεις ν' αποκτήσουν αυτοπεποίθηση. Είμαι σίγουρη ότι θα τους βοηθήσεις να σκέφτονται και να πράττουν σωστά, και το κυριότερο να είναι υπάκουοι και τρυφεροί με τη μάνα τους. Σήμερα μια μάνα είναι ανελέητα αντιμέτωπη με τα παιδιά της. Είναι απρόσωπα, επικίνδυνα και μοιάζουν μ' εκείνες τις βόμβες που μπορεί να εκραγούν από στιγμή σε στιγμή.
ΥΠΝΟΣ: Οι φίλοι μου, απ' ό,τι διαπίστωσα, είναι καλά παιδιά και αγαπούν και σέβονται τη μάνα τους, και μάλιστα με το παραπάνω.
ΜΑΝΑ: Τι είναι αυτά που λες, άνθρωπέ μου! Ποτέ μην ξεστομίζεις μπροστά τους τέτοιες επικίνδυνες κουβέντες. Μπορεί να γίνουν ανυπάκουα και βίαια. Πρέπει πάντα να σφίγγεις λίγο περισσότερο τις ζώνες των παιδιών σου αν δεν θέλεις να σου πάρουν τον αέρα και ν' αρχίσουν να κάνουν οτιδήποτε τους έρχεται στον νου. [...]
(από "Το Χάρισμα")
ΠΕΤΡΟΥ: Τι νομίζετε; Ότι είναι εύκολο πράγμα να είσαι απατεώνας, να έχεις την ικανότητα να εξαπατάς τους πάντες; Τι νομίζετε; Ότι είναι εύκολο; Απαντήστε μου! Και να σκεφτείτε ότι για να γίνεις απατεώνας, δεν υπάρχουν σχολές και σπουδές που σου μαθαίνουν κάτι τέτοιο αλλά πρέπει από μόνος σου να εκπαιδευτείς, από το μυαλό και τις ικανότητές σου, ακόμα και από τα όνειρά σου. [...] Από τη στιγμή που καταλαβαίνεις ότι έχεις μέσα σου το ταλέντο της απατεωνιάς, κατόπιν είσαι υποχρεωμένος να το καλλιεργήσεις, να το αναπτύξεις, να το πολλαπλασιάσεις. Δεν ξέρετε πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις έχοντας αυτήν την ικανότητα, [...] σου δίνει φτερά, σε κάνει υπεράνθρωπο, υπεράνω κάθε αδικίας και εκμετάλλευσης. Είναι σαν να είσαι αρχηγός κάποιου κόμματος που από το 4%, στις προηγούμενες εκλογές, φτάνεις στα 27%, και ακόμη παραπάνω. [...]
(από το "Έξω Τώρα")
Ο Φαίδων Πατρικαλάκις γεννήθηκε στη Δράμα. Σπούδασε αρχικά στη Σχολή Βακαλό και στη συνέχεια στο Παρίσι, στην Academie Julian, στην Academie du Feu, με την καθοδήγηση του Jabot, και στην Ecole de Dessin Applique a la Mode Historique. Το Θέατρο Σκιών, ο Θεόφιλος αλλά και οι ανθρώπινες μορφές του Picasso αποτελούν τις αφετηρίες της έντονα χρωματικής ζωγραφικής του. ("Αγαπώ τα χρώματα που 'ναι γευστικά, τους ήχους που με κάνουν να ταξιδεύω, τα όνειρα που με πλημμυρίζουν με υπερβατικούς παλμούς, τα ταξίδια που μου αποκαλύπτουν μουσικούς ρυθμούς και μεταμορφώνουν και μένα σε ρυθμό απεριόριστου χρωματικού αισθησιασμού"). Μέσα από τα στοιχεία λαϊκής αγιογραφίας, ειδωλίων, ξεχωριστών μορφών τέχνης που συνάντησε στα ταξίδια του σε χώρες της Ευρώπης, της Ασίας και της Αμερικής , διαμόρφωσε έναν κόσμο χρωματικής πανδαισίας, που κινείται μεταξύ ονειροπόλησης, παιδικότητας και γαλήνης. Στο έργο του ωστόσο δεν μπορεί να μην αναγνωρισθεί μια μακρά και έντονη μοναχικότητα, ευανάγνωστη ακόμα και στα γλυπτά ή στα κεραμεικά του. ("Ωστόσο στις μορφές μου δεν επιδιώκω το ρεαλισμό, την αληθοφάνεια, αλλά μια ευγλωτία δυναμικών ρυθμών και εντάσεων"). Από το 1960 ασχολήθηκε παράλληλα και με τη σκηνογραφία. Πρώτη του δουλειά τα σκηνικά για τον "Ματωμένο γάμο" στην Alliance Francaise. Στο Παρίσι εργάστηκε από το 1961 μέχρι το 1964 και αργότερα στην Ελλάδα σε συνεργασία με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν (1967-1973), το ΚΘΒΕ (1970), το Θέατρο Στοά (1971), το Θέατρο Καρέζη-Καζάκου στο "Μεγάλο μας τσίρκο" (1973-1974), το Ανοικτό Θέατρο κ.ά.
Παράλληλα με τις εκθέσεις του ζωγραφικής σε Ελλάδα και Ευρώπη, δημοσίευσε μια σειρά βιβλίων για τη ζωγραφική,τη σκηνογραφία, τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες -με έντονο το εικαστικό αλλά και το ποιητικό στοιχείο. ("Ταξιδεύοντας ανακαλύπτουμε τη μουσικότητα των τόπων και των χρωμάτων"). Το 2000 παρουσίασε τα ειλατήρια, μια σειρά από πίνακες με λαδοπαστέλ πάνω σε χαρτί για τα οποία είχε γράψει: "Το χαρτί μου δίνει μεγάλη συγκίνηση με τη ζωντάνια και την αμεσότητά του. Κυρίως το χαρτί το αδρό, το τσαλακωμένο σε πολλαπλά αναδιπλώματα και σε αλλεπάλληλα επίπεδα.Το τσαλακωμένο χαρτί αποκτά μια γλυπτική διάσταση, είναι πιο ελαστικό και δραματικό". Έργα του κόσμησαν το 24ο τεύχος του "Μανδραγόρα" (Οκτώβριος 2000) ενώ από τις ομώνυμες εκδόσεις κυκλοφόρησε το βιβλίο του "Η αρπαγή του βελούδου" (2001).
