Τούτο το βιβλίο δεν είναι λογοτεχνικό κείμενο, απλώς είναι μια προσπάθεια να δοθούν μια σειρά εικόνες από το τρομερό Μακρονήσι. Διαβάζοντάς το θα δεις μέχρι που μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη αποχτήνωση -η βαρβαρότητα, αλλά και σε ποιο ύψος μπορεί ν' ανέβει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Πρόθεση του συγγραφέα δεν είναι να καταγγείλει πρόσωπα, ούτε και να παρουσιάσει άτομα ως ήρωες.
Το έγκλημα ως έγκλημα θέλει να μαστιγώσει. Γιατί πιστεύει πως τα τωρινά φρικιαστικά εγκλήματα που διαπράχτηκαν στα σκοτεινά μπουντρούμια της ασφάλειας και της Ε.Σ.Α. στην περίοδο της φασιστικής επταετίας, έχουν τη ρίζα τους στο Μακρονήσι. Κι ακόμα πιο πίσω, στη Μεταξική και στη Χιτλερική περίοδο.
Αν οι εγκληματίες είχαν τιμωρηθεί τότε, ασφαλώς δεν θα είχαμε τα τωρινά εγκλήματα.
Από τις σελίδες του η νεολαία δεν παρακολουθεί μόνο, μ' αίσθημα φρίκης, τη στυγερότητα της άρχουσας τάξης, που προσπαθεί -χρησιμοποιώντας τα πιο απάνθρωπα και τα πιο σατανικά μέσα- να ποδοπατήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αλλά και το ανείπωτο μεγαλείο του αληθινού αγωνιστή, που ενώ έχει συνειδητοποιήσει πως ελάχιστες ελπίδες επιβίωσης υπάρχουν σ' αυτόν τον φρικαλέο τόπο, πασκίζει με την ανθρώπινη και παληκαρίσια συμπεριφορά του να κρατήσει τους συναδέλφους του στο επίπεδο του ανθρώπου.
Ο Γιώργης Πικρός (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γιώργη Βαγιάκη) γεννήθηκε το 1919 στη Μασαχουσέτη των Ηνωμένων Πολιτειών, από γονείς Κρήτες μετανάστες. Σε ηλικία 2 ετών επέστρεψαν στην Κρήτη και εγκαταστάθηκαν στα Χανιά. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν πολύ δύσκολα και στερημένα για το Γιώργη. Από νεαρός γίνεται μέλος της ΟΚΝΕ. Σαν έφτασε η Γερμανική κατοχή η οργάνωσή τους ήταν σχεδόν διαλυμένη από τη Μεταξική δικτατορία. Ο Γιώργης Βαγιάκης έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανασυγκρότησή της. Από τους πρώτους ανεβαίνει αντάρτης στις Κρητικές Μαδάρες και αναλαμβάνει ανώτερο οργανωτικό στέλεχος του Ε.Α.Μ. Νομού Χανίων, σε ηλικία μόλις 24 χρόνων. Το μεταδεκεμβριανό Κράτος τον φυλακίζει και σε συνέχεια, ως στρατιώτης, εξορίζεται στο κολαστήρι της Μακρονήσου, μαζί με χιλιάδες άλλους αγωνιστές. Εκεί θα υποστεί τα πιο απάνθρωπα, φρικτά και στυγερά βασανιστήρια. Όμως ο Γιώργης θα μείνει απροσκύνητος αγωνιστής. Είναι ένας από τους 12 του Β.Ε.Τ.Ο. που δεν υπέγραψαν δήλωση. Μετά την απόλυσή του από το στρατό τον εξορίζουν στον Άη-Στράτη. Εκεί έγραψε τι "Χρονικό της Μακρονήσου", που περιέλαβε τις δικές του εμπειρίες, καθώς και πολλών άλλων συγκροτουμένων του, και όπως έλεγε ο ίδιος: "Το Μακρονήσι είναι μία εφιαλτική σελίδα της εθνικής μας ζωής". Τα χειρόγραφα του Μακρονησιού βγήκαν κρυφά από το στρατόπεδο εξορίας του Άη-Στράτη, σε μία βαλίτσα με διπλό πάτο. Από κρυψώνα σε κρυψώνα φυλάχτηκαν και διασώθηκαν πάνω από 20 χρόνια και το 1975 εκδόθηκαν σε βιβλίο. Άλλα βιβλία που έχει γράψει είναι το δεκάτομο: "Οι ρίζες του λαϊκού μας κινήματος" και οι "Ανυπόταχτες ψυχές". Επίσης έχει προλογίσει και επιμεληθεί πολλές δεκάδες λογοτεχνικά και ιστορικά βιβλία. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 9 Φεβρουαρίου 2008.
