Μετά την πτώση της δικτατορίας, το 1974, παρουσιάστηκε μια μεγάλη ευκαιρία με το άνοιγμα ενός νέου δρόμου για την πρόοδο και την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας. Όμως, διαφορετικοί υπήρξαν οι σχεδιασμοί των ξένων κέντρων, δυστυχώς με όργανά τους Έλληνες πολιτικούς, έτσι ώστε να μπει και πάλι ο λαός στο περιθώριο και να συνεχιστεί η ολόπλευρη εθνική παρακμή.
Στο βιβλίο αυτό, που παρουσιάζει τα κυριότερα γεγονότα των τριάντα πέντε χρόνων της μεταπολίτευσης, ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η αντίσταση στις επιδιώξεις της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού είναι δυνατή μέσα από τους αγώνες της κοινωνίας των πολιτών, με την καθοδήγηση μιας αναγεννημένης Αριστεράς. Έτσι ώστε να επικρατήσει η γνήσια, συμμετοχική, άμεση δημοκρατία, με αυτοδιαχειριζόμενη παραγωγή και οικονομία, χωρίς την παρέμβαση των εξουσιαστών και του κεφαλαίου.
Ο Γιώργος Μανίκας εργάζεται ως γιατρός από το 1966. Τον Φεβρουάριο του 1968 εκτοπίζεται από τη δικτατορία στη Γυάρο -ως γιατρός του νοσηλευτηρίου των φυλακών- για αντικαθεστωτική συμπεριφορά. Με τη μεταπολίτευση οργανώθηκε στο ριζοσπαστικό τμήμα της Ένωσης Κέντρου - Νέες Δυνάμεις (ΕΚ-ΝΔ) και μετά τη διάσπασή της το 1977 εκλέχθηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Εκτελεστικού Γραφείου της Επιτροπής για το Συνέδριο της Λαϊκής Βάσης. Το 1978 ίδρυσε την Πνευματική Εστία Αλίμου και εκλέχθηκε πρόεδρός της. Το 1979 πήρε μέρος στο ιδρυτικό συνέδριο του Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (ΚΟΔΗΣΟ), ενώ το 1981 ορίστηκε υποψήφιος του κόμματος στις βουλευτικές εκλογές στην Β' περιφέρεια Αθηνών. Το 1983 εκλέχθηκε νομαρχιακός σύμβουλος Αθηνών. Μετά τη διάλυση του ΚΟΔΗΣΟ παρέμεινε στο χώρο της ευρύτερης Αριστεράς. Στο διάστημα της θητείας του ως γιατρός έχει να παρουσιάσει πλούσιο επιστημονικό και συγγραφικό έργο.
