Και στο μυθιστόρημα του "Οι κάτοικοι του χωριού Στιεπαντσίκοβο" ο Ντοστογέφσκι αποδείχνεται αριστοτέχνης του είδους στη γλώσσα, στην ανατομία των βαθύτερων αισθημάτων του ανθρώπου, των χαρακτήρων, των σχέσεων και των καθημερινών συνηθειών του. Δεν υπάρχει πτυχή σε κανένα συναίσθημα που να μην τη διερεύνησε ο διαμόνιος συγγραφέας στα αθάνατα πολυδιαβασμένα έργα του. Το λεπτό άκακο χιούμορ, η επιείκεια στις ανθρώπινες αδυναμίες, το συγκρατημένο μίσος, η ευγένεια, η συμπάθεια- όλα δεμένα μεταξύ τους σ' ένα πανόραμα μαγευτικών εικόνων και σκηνών, σ' ένα γοητευτικό θησαυρό λεκτικών χρωμάτων συναρπάζουν τον αναγνώστη και κρατούν αμείωτο το ζωηρό ενδιαφέρον του. Οι ήρωες του έργου -ο Φομά Φομίτς, ο συν/ρχης Ροοτάνιεφ, η Νάστιενκα- παραμένουν αιώνιοι τύποι, διαχρονικοί, όπως οι τύποι στα έργα άλλων μεγάλων συγγραφέων στο θέατρο, στο μυθιστόρημα, στην ποίηση και στ' άλλα έργα της Τέχνης.
