Δεν είναι καλό πράγμα οι φωνές. Πέρα του ότι δεν είναι ευγενικό να φωνάζουμε, οι φωνές δημιουργούν παρεξηγήσεις. Ειδικά αν είσαι τόνος κι ενώ κολυμπάς αμέριμνος ακούσεις από το παραθαλάσσιο σχολείο κάποιον να φωνάζει "Πού είναι οι τόνοι; Θέλω τόνους!", δε θα βγεις από το νερό νομίζοντας ότι σε καλούν; Ε, αυτό έκαναν και οι τόνοι. Πού να ήξεραν ότι αυτός που φώναζε ήταν ο δάσκαλος και φώναζε στον Τόνι επειδή δεν έβαλε τόνους στο κείμενο της ορθογραφίας. Κι έτσι όπως βγήκαν με φόρα από το νερό οι τόνοι (τα ψάρια δηλαδή), άρχισαν άθελά τους να πέφτουν σαν τόνοι (γραμματικής) στα γράμματα των λέξεων που ήταν γραμμένες στον πίνακα. Και τους άλλαξαν τα φώτα και μαζί και το νόημα...
Θα μπορέσει κάποιος να βάλει τέλος στο χάος που δημιουργήθηκε στην τάξη; Και ο Τόνι θα βάζει από εδώ και στο εξής τόνους για να μην ξανασυμβούν τα ίδια;
Ένα τρελό παραμύθι παρεξηγήσεων και ορθογραφίας!
Ο Πάνος Χριστοδούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1972. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Εργάστηκε για 3 χρόνια ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα "Τα Νέα" και έχει συνεργαστεί με διάφορους φορείς σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σήμερα είναι δικηγόρος στο "Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες". Έχει εκδώσει δύο παραμύθια, "Ο μικρός Ορέστης έχει ορέξεις και πόνο στην κοιλιά" (2003) και "Το παιδί και τα θυμωμένα αστέρια" (2006) από τις εκδόσεις "Άγκυρα" και τα βιβλία "Ο Ναβίντ δεν ήρθε για διακοπές" (2007), "Τροχονόμος στα Κατσάβραχα" (2009), "Ο Ζαχαρίας και η σπιτική μπεσαμέλ" (2010), Η μπάλα της ζωής τους (2012) από τις εκδόσεις "Κέδρος".
Μη Διαθέσιμο
