"Με χίλιες δυό προφυλάξεις περάσαμε τα δύσκολα περάσματα ανάμεσα στα κοπάδια των πάγων. Όσο κατηφορίζαμε, πετάγαμε κι από ένα ρούχο από πάνω μας. Το θερμόμετρο όπως και το υγρόμετρο όλο κι ανηφόριζαν. Άρχιζε το μαρτύριο για το προσωπικό της μηχανής αλλά και της κουβέρτας. Η λαμαρίνα άρχισε να καίει σαν την άμμο της ερήμου. Μαζευόντουσαν την ώρα του καφέ οι της μηχανής με τον ιδρώτα να τρέχει ανάκατος με τη μουτζούρα, οι της κουβέρτας με σκουριές από το ματσακόνισμα και πιτσιλιές από μπογιές κολλημένες στον ιδρώτα τους".
Αλλεπάλληλα μπάρκα. Μπουνάτσες και τυφώνες. Ένα επάγγελμα που χάνεται και μαζί μια Ελλάδα που χάνεται. Η λογοτεχνική αποτύπωση ενός ναυτικού βίου, που διατέμνεται από όλες τις συγκυρίες του Μεταπολέμου, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές, φτάνοντας ως τις μέρες μας. Τη γλαφυρή ανασύνθεση τόπων, εποχών, λαών, προσωπικών περιπετειών και κοινών παθών διαπερνά ένα πνεύμα νηφάλιο και ανήσυχο, καρτερικό και αγωνιστικό συνάμα, σαν αυτό που ώθησε τον Ελληνισμό ολόκληρο επί αιώνες στην οικοδόμηση της μεγάλης ναυτικής του παράδοσης. Ένα κύκνειο άσμα, ίσως, της ναυτοσύνης των Ελλήνων σε μια αφήγηση αυθεντικής ομορφιάς...
Ο Νίκος Α. Παπανάστου γεννήθηκε το 1931 στο Μουζάκι της ημιορεινής Ηλείας. Τελείωσε το Γυμνάσιο και το Λύκειο στον Πύργο. Ακολούθησε τον κλάδο του Εμπορικού Ναυτικού.
Μετά από μακροχρόνια υπηρεσία ασυρματιστή (μαρκόνη) σε ποντοπόρα πλοία, μεταπήδησε στη στεργιά εργαζόμενος στην ΥΠΑ και παράλληλα ως καθηγητής-διευθυντής σπουδών στη Ναυτική Σχολή "Θαλής".
Όμως η νοσταλγία της θαλασσινής ζωής και η συνεχής επαφή με το ναυτικό στοιχείο τον ώθησαν σε πρόωρη παραίτηση από την ΥΠΑ για να επανακάμψει στους ωκεανούς.
