Θα μπορούσες να πεις πως ήτανε μια ασήμαντη ληστεία, αν η γριά δεν έπαιρνε μαζί της όμηρο το ληστή και τη λεία του μαζί.
Κι υστέρα, κανείς ποτέ δεν έμαθε τι έγινε.
Γιατί η ληστεία ήτανε μόνο το άλλοθι των ληστών.
Γιατί οι ληστές υπήρξαν πάντα όμηροι των ονείρων τους.
Γιατί οι όμηροι λήστεψαν τα λάφυρα της ζωής των ληστών.
Και γιατί η μοναξιά θα στήνει πάντοτε ενέδρες και θα κατασπαράζει λάφυρα, ομήρους και ληστές.
Η μοναξιά... Μια σήψη υγρή, βαριά και γλοιώδης που κατακάθεται μέσα σου αργά, αφήνοντας χάσματα πίσω της, μικρά και μεγάλα, απ' όπου μπαινοβγαίνουν του κόσμου όλου οι άγγελοι και οι δαίμονες μαζί.
Γεννηθήκαμε στο Κυριάκι το 1951, εγώ κι ο δίδυμος αδελφός μου, τη στιγμή που η μάνα μας άφησε την τελευταία της πνοή. Φιλοξενηθήκαμε στον θάλαμο 10 του Δημοτικού Βρεφοκομείου Αθηνών. Υιοθετήθηκα στην Αθήνα από τους καινούργιους μου γονείς και δεν αντάμωσα ποτέ ξανά τον δίδυμο αδελφό μου. Στα σαράντα πέντε μου χρόνια, με τρεις ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεως, μία θανάτου και βαφτισμένη δύο φορές, ακολουθώντας την αντίστροφη πορεία, βρήκα τις ρίζες μου, τ' αδέλφια μου, τους τάφους των γονιών μου.
