"Με λένε Δημήτρη. Αυτό όμως το έμαθα αργότερα, μετά τα δώδεκά μου, όταν ήρθα στην Αθήνα. Μικρός είχα προβλήματα. Ο πατέρας μου με φώναζε Μήτσο, ο θείος ο Ντίνος Δήμο, ο αδερφός μου ο Γιώργης Μήτρο, τ' άλλα μου αδέρφια και οι συμμαθητές μου Δημητριέ ή Δημητριό και σπανιότερα κάποιοι Μίμη ή Δημητράκη, η μητέρα Δημητρίξινο - και θα εξηγήσω πιο κάτω γιατί. - Πώς σε λένε, παιδάκι μου (ή ρε); με ρωτούσαν, κι εγώ δεν ήξερα ποιο απ' όλα να πω. - Με λένε Δημητριό, έλεγα το πιο συχνό κι αγανακτούσα που δεν είχα ένα πιο βολικό όνομα, όπως τ' άλλα μου τ' αδέρφια: Παρασκευή, Βασίλης, Γιώργης, Κυριάκος, Νίκος, Ευγενία, Τάκης, Αλέκος - οχτώ, αν τα μετρήσατε, κι ένα εγώ εννέα κι ένα που πέθανε μικρό δέκα. Aν ήμασταν δύο ακόμα, το δωδέκατο θα το βάφτιζε η βασίλισσα - και τότε ποιος τη χάρη μας. Μόνο η μητέρα μάς παραμόρφωνε τα ονόματα προσθέτοντας ένα -ξινο στο τέλος. Έτσι εγώ ήμουν ο Δημητρίξινος, ο Τάκης ο Τάξινος, ο Αλέκος ο Αλέξινος - για να σταθώ σ' εμάς τα τρία τελευταία, γιατί κατά τριάδες μεγαλώναμε, άντε και στην Ευγενία ή Ευγενίξινο, λίγο μεγαλύτερή μας, που η μητέρα την άφηνε να μας προσέχει όταν έφευγε, κι όποιος τα 'χε καλά μαζί της μπορούσε να κάνει καλά και τ' άλλα".
Αρχές του '50, σ' ένα μικρό χωριό, που θα μπορούσε να είναι ένα οποιοδήποτε ελληνικό χωριό. Ο Εμφύλιος έχει τελειώσει, αλλά η βία εξακολουθεί να κυριαρχεί σε μια κοινωνία όπου η ράβδος θεωρείται το αποτελεσματικότερο μέσο επιβολής των ισχυρών στους αδύναμους - μεγάλους και μικρούς. Μια σειρά από εικόνες της σκληρής εκείνης εποχής μέσα από τα μάτια ενός δωδεκάχρονου παιδιού - απ' όπου δε λείπει η τρυφερότητα και το χιούμορ. Σε νέα ξαναδουλεμένη έκδοση, ενισχυμένη με την εικονογράφηση του Δήμου Σκουλάκη.
Ο Δημήτρης Γκιώνης είναι δημοσιογράφος. Γεννήθηκε το 1939 στη Δημητσάνα της Αρκαδίας. Από τα δώδεκά του χρόνια στην Αθήνα κι από το 1964 στη δημοσιογραφία, με μια εμμονή στο πολιτιστικό (ή καλλιτεχνικό) ρεπορτάζ. Από το 1964 έως το 1967 στην εφημερίδα "Δημοκρατική Αλλαγή". Στο εξωτερικό (Γαλλία, Καναδά) από το 1967 έως το 1973, λόγω χούντας, συνεργάτης σε ελληνόφωνα έντυπα. Συνεκδότης (με τον Φώντα Λάδη) του περιοδικού "Τετράδιο" από το 1974 έως το 1976. Στην "Αυγή " για ένα χρόνο (1974-1975) και στην "Ελευθεροτυπία" από την έκδοσή της (1975) μέχρι σήμερα - πάντα στα πολιτιστικά - ενώ για εφτά χρόνια (1976-1983) ήταν στο ρεπορτάζ της τηλεοπτικής εκπομπής "Παρασκήνιο". Το 1994 κυκλοφόρησε το αφήγημά του "Τώρα θα δεις", το 1996 η συνέχειά του "Το περίπτερο", και η τριλογία ολοκληρώθηκε το 1999 με το αφήγημα "Έτσι κι αλλιώς...", ενώ το 1996 κυκλοφόρησε το "Καλύτερα στον τυπογράφο παρά στον ψυχίατρο" - 18 συνεντεύξεις σε 30 χρόνια με τον Βασίλη Βασιλικό.
Μη Διαθέσιμο
