Συγκέντρωσα στο παρόν πόνημα κείμενά μου, παλιά και νέα, δημοσιευμένα κι αδημοσίευτα, για το φυσικό περιβάλλον και τον άνθρωπο εν αυτώ, για τη φύση και το αξιακό της δεδομένο. Γιατί το έκανα; Όχι για να ειπώ πράγματα άγνωστα, όχι για να ειπώ πράγματα πέραν των κοινών, που πρέπει/οφείλουμε ως υπεύθυνοι πολίτες να γνωρίζουμε για το φυσικό μας περιβάλλον. Ήθελα με τα κείμενά μου να διαλαλήσω το λόγο της Γης, να κράξω τρόπον τινά γι’ αυτήν, να μιλήσει διά τούτων αυτή, και μέσα από το υπέρ της να καταδειχτεί η ευθύνη του ανθρώπου με την πράξη του πάνω της. Σε μιαν άλλη διάσταση ήθελα να δείξω πόσο η φύση κινεί το μέσα του ανθρώπου, πόσο συγκλονεί, συγκινεί και απάγει η πρόσληψή της, έχοντας λόγο καθοριστικό στο ζην. Και το γεγονός ότι δεν προσέχεται από τον άνθρωπο, που οφείλει ως διαχειριστής να της σταθεί και να την πρέψει, κι όχι ως κυρίαρχος και εκμεταλλευτής της να γένεται, τον καθιστά έκθετο (και ένοχο) στον ίδιο τον εαυτό‐άνθρωπο, αυτόν τον τόσο ευπρόσβλητο στα πάθη του!
Ο Αντώνιος Β. Καπετάνιος γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '60 σε μια γραφική κωμόπολη του Παγασητικού κόλπου, στη Νέα Αγχίαλο του νομού Μαγνησίας. Σπούδασε στη Δασολογική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης την επιστήμη της Φύσης και ειδικεύτηκε στην προστασία των δασών και του φυσικού περιβάλλοντος. Αφού εργάσθηκε επί σειρά ετών σε διάφορα μέρη της Ελλάδας ως Δασολόγος-Περιβαλλοντολόγος, στο τέλος κατέληξε στην Αθήνα, όπου πλέον ζει και εργάζεται μόνιμα. Έχει ασχοληθεί με την περιβαλλοντική αρθρογραφία, το κοινωνικό και ιστορικό δοκίμιο, το διήγημα και την ποίηση, με ανάλογες δημοσιεύσεις. Είναι παντρεμένος και πατέρας ενός παιδιού.
