Όταν η Ελίζαμπεθ Μπένετ, όμορφη, δυναμική και ανεξάρτητη, χωρίς υψηλή ωστόσο κοινωνική θέση, γνωρίζει για πρώτη φορά τον κύριο Ντάρσι, τον βρίσκει υπερβολικά σνομπ και αλαζόνα. Από την πλευρά του ο κύριος Ντάρσι, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, προσπαθεί απεγνωσμένα να μην παρασυρθεί από τη γοητεία και την ευφυΐα της.
Οι δρόμοι τους, όμως, διασταυρώνονται συχνά και η αντιπάθεια που νιώθουν ο ένας για τον άλλο μεγαλώνει. Η Ελίζαμπεθ είναι υπερήφανη για την καταγωγή της και το κριτικό της βλέμμα· ο κύριος Ντάρσι είναι υπερήφανος για το όνομα που κουβαλά. Ενώ οι κόσμοι τους συγκρούονται, θα είναι ικανοί να ξεπεράσουν τις προκαταλήψεις και τον εγωισμό που τους εμποδίζουν να παραδεχθούν τον έρωτά τους και τον σεβασμό που τρέφουν ο ένας για τον άλλο;
Το μυθιστόρημα της Τζέιν Όστεν είναι μια από τις ωραιότερες ιστορίες αγάπης που γράφτηκαν ποτέ, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί για τη συγγραφέα μοναδική ευκαιρία να καυτηριάσει με τρόπο αιχμηρό αλλά και χιουμοριστικό το κλίμα της εποχής, τα κοινωνικά πρότυπα και την ανθρώπινη συμπεριφορά.
Η Τζέιν Ώστεν γεννήθηκε το 1775 στο Στίβεντον του Χαμσάιρ, και ήταν η έβδομη από τα οχτώ παιδιά της οικογένειας. Ο πατέρας της, ο αιδεσιμότατος Τζορτζ Ώστιν, ήταν πολυμαθής και καλλιεργημένος, και η Τζέιν μορφώθηκε κυρίως στο σπίτι. Διάβαζε ασταμάτητα από παιδί, ιδιαίτερα τα έργα του Φίλντινγκ, του Στερν, του Ρίτσαρντσον και του Σκοτ. Άρχισε να γράφει από πολύ μικρή ηλικία. 'Εγραψε το "Αγάπη και φιλία" όταν ήταν μόλις δεκατεσσάρων ετών. Ακολούθησε η "Ιστορία της Αγγλίας" στα δεκάξι και το "Μια συλλογή επιστολών" στα δεκαεπτά. Μετά τον θάνατο του πατέρα της, το 1805, αυτή και η μητέρα της μετακόμισαν στο Σαουθάμπτον, για να εγκατασταθούν τελικά στο Τσότον του Χαμσάιρ το 1809, όπου και έγραψε τα μεγαλύτερα μυθιστορήματά της. Αν και η ίδια έζησε μια πολύ ήσυχη ζωή -δεν παντρεύτηκε ποτέ και σπάνια έβγαινε από το σπίτι- τα έργα της δείχνουν την εκπληκτική της παρατηρητικότητα. Μόνο τέσσερα μυθιστορήματα εκδόθηκαν όσο ζούσε "Λογική και ευαισθησία" (1811), "Περηφάνια και προκατάληψη" (1813), "Μάνσφιλντ Παρκ" (1814) και "Έμμα" (1816) -και όλα εκδόθηκαν ανώνυμα. Σε μια σπάνια έξοδό της από το σπίτι αρρώστησε και πέθανε από τη νόσο του Άντισον το 1817. Δύο ακόμη μυθιστορήματα, το "Πειθώ" και το "Νορθάνγκερ Άμπει" εκδόθηκαν μετά το θάνατό της, το 1818. Το "Σάντιτον", το μυθιστόρημα που έγραφε όταν πέθανε, εκδόθηκε το 1925.
