Ο Μοσχοβάκης γίνεται μάρτυρας της καταπληκτικής ανθοφορίας του νεοελληνικού έργου με τη νέα γενιά, των θεατρικών συγγραφέων, που εμφανίζεται στις αρχές της δεκαετίας του '70, δημιουργώντας μια δραματουργία γύρω από την ταυτότητα του νεοέλληνα, όπως αυτή διαγράφεται μέσα από την οικεία καθημερινότητα. Μας εξοικειώνει με τη νέα θεατρική παραγωγή των δραματουργών, οι οποίοι συνεχίζουν στον θεατρικό στίβο της μεταπολίτευσης [...] μας γνωρίζει τα νέα θεατρικά σχήματα για τα οποία οι ιδρυτές τους συνήθως επιλέγουν χώρους σε γειτονιές μακριά από το αθηναϊκό κέντρο, [...] προσφέρει μικρά μαθήματα δραματολογίας [...] παροτρύνει τους σκηνοθέτες να εντρυφήσουν στην ουσία, στον μηχανισμό κατασκευής της πολιτικής κατάστασης, υπερασπίζοντας τα δραματικά πρόσωπα των τυράννων από τον εξευτελισμό και τη γελοιοποίηση, που υφίστανται από σκηνοθέτες οι οποίοι μάχονται τους ήρωες αντί να αποκαλύπτουν τις λογικές που οδηγούν στα ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Το ανθρώπινο βλέμμα του Μοσχοβάκη προφυλάσσει την κριτική του να μη γίνει διανοουμενίστικη. [...]
[...] μια συμβολή στην κατανόηση της ιστορίας του ελληνικού θεάτρου, αλλά και μια προσφορά στην ιστορία του νεοελληνικού πολιτισμού.
