Όλοι γνωρίζουμε τη βελανιδιά!
Αυτό το μακρόβιο δέντρο προικισμένο με τις αρετές της δύναμης και της αντοχής, που ανέκαθεν συντροφεύει τη ζωή, τον πολιτισμό και την ιστορία μας, πλουτίζοντας με τη μορφή της το φυσικό μας περιβάλλον.
Μια τέτοια αιωνόβια, βασιλική βελανιδιά (δρυ), που πέντε παιδιά δεν φτάνουν για να αγκαλιάσουν τον πελώριο κορμό της, αντικρίζουν από μακριά τα αθώα μάτια του μικρού Παπαδιαμάντη.
Τι θα συμβεί όμως όταν ξαφνικά θα επιθυμήσει να βρεθεί κοντά της; Θα πάρει τη μεγάλη απόφαση να το σκάσει από τους δικούς του, ενώ όλοι γιορτάζουν την Πρώτη Ανάσταση; Και τι θα συμβεί όταν μετά από πολλά χρόνια ξενιτιάς επιστρέφει πίσω στον τόπο που πρωτοσυνάντησε τη μαγική βελανιδιά;
Ας ζήσουμε την περιπέτεια κι ας ονειρευτούμε κι εμείς μαζί του κάτω από τη σκιά του πελώριου δέντρου. Ο ευαίσθητος για το φυσικό περιβάλλον Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, κατορθώνει να συνδυάσει σε αυτό το διήγημα την αλήθεια με το όνειρο, το ρεαλιστικό με το μεταφυσικό, την πραγματικότητα με τον θρύλο, τον αρχαίο κόσμο με τον νεοελληνικό, ευαισθητοποιώντας τους αναγνώστες για τη σημασία της διατήρησης της πολιτιστικής και φυσικής μας κληρονομιάς, αλλά και την τιμωρία σε αυτούς που την αψηφούν.
Γιατί τα δέντρα έχουν «ψυχή και νιώθουν»!
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο στις 3 Μαρτίου του 1851 και ήταν γιος του ιερέα Αδαμάντιου Εμμανουήλ και της Αγγελικής κόρης Αλεξ. Μωραϊτίδη. Τελείωσε το δημοτικό και τις δύο πρώτες τάξεις του ελληνικού σχολείου στη Σκιάθο. Φοίτησε σε σχολείο της Σκοπέλου, του Πειραιά και τελικά πήρε απολυτήριο Γυμνασίου από το Βαρβάκειο το 1874. Το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ' όπου όμως ποτέ δεν αποφοίτησε, ενώ γράφει το πρώτο λυρικό του ποίημα για τη μητέρα του. Έμαθε αγγλικά και γαλλικά μόνος του. Για να ζήσει έκανε ιδιαίτερα μαθήματα και δημοσίευε κείμενα και μεταφράσεις στις εφημερίδες. Τον Ιούλιο του 1872 ακολούθησε το μοναχό Νήφωνα στο Άγιο Όρος, όπου έμεινε μερικούς μήνες, αλλά διαπίστωσε ότι δεν του ταίριαζε το μοναχικό σχήμα. Ωστόσο δεν έλειπε ποτέ από τον κυριακάτικο εκκλησιασμό στον Άγιο Ελισσαίο στο Μοναστηράκι, όπου έψελνε ως δεξιός ψάλτης. Το 1879 δημοσιεύει το μυθιστόρημα η "Μετανάστις" στην εφημερίδα "Νεόλογος". Το 1882 άρχισε να δημοσιεύει το μυθιστόρημά του "Οι έμποροι των Εθνών" στην εφημερίδα "Μη χάνεσαι". Το 1884 άρχισε να δημοσιεύει στην "Ακρόπολη" το μυθιστόρημά του "Γυφτοπούλα", όπου από το 1892 ως το 1897 εργάζεται ως τακτικός συνεργάτης. Από το 1902 ως το 1904 μένει στη Σκιάθο απ' όπου δημοσιεύει τη "Φόνισσα". Το έργο του περιλαμβάνει περίπου 180 διηγήματα και νουβέλες που αναφέρονται στις φτωχές τάξεις της Αθήνας και της Σκιάθου και ελάχιστα ποιήματα θρησκευτικού περιεχομένου. Στις 13 Μαρτίου 1908 γιορτάζεται στον "Παρνασσό" η 25ετηρίδα του στα ελληνικά γράμματα, υπό την προστασία της πριγκίπισσας Μαρίας Βοναπάρτη. Αμέσως μετά επιστρέφει στην πατρίδα του όπου και μένει ως το τέλος της ζωής του. Πεθαίνει το ξημέρωμα της 3ης Ιανουαρίου του 1911 από πνευμονία.
