Με την Άννα, συχνά παίζαμε το παιχνίδι με τις φωτογραφίες. Μας άρεσε να αποτυπώνουμε τις στιγμές. Εκείνη, ενώ πάντα πρώτη ξεκινούσε αυτό το παιχνίδι, δεν στεκόταν ποτέ ακίνητη, όταν προσπαθούσα να τη φωτογραφίσω. Έβαζε και έβγαζε τα γυαλιά της, διόρθωνε τα μαλλιά της, χαμογελούσε στημένα, παραπονιόταν πως αργώ και κουράστηκε το χαμόγελό της. Πάντα ανήσυχη. Εγώ, με προσεχτικές κινήσεις, πάσχιζα να παγιδεύσω το πρόσωπό της μέσα στο κάδρο, όπως ήθελα να τη βλέπω. Εκείνη, νόμιζε πως ήταν μια στιγμή μόνο που θα αποτυπωνόταν, και προσπαθούσε φιλάρεσκα να την κάνει καλύτερη. Δεν ήξερε πως στην εικόνα αποτύπωνα όλη της τη ζωή. Ακόμα κι αυτά που δεν είχαν συμβεί ώς τώρα, τα έβλεπα ζωγραφισμένα στο βλέμμα της. Κάπως έτσι ξεδιπλώνεται αυτή η ιστορία. Με εκπλήξεις, που η ίδια αποζητούσε, προσπαθώντας να ξορκίσει την πλήξη και την αδιαφορία του τέλους των συγκινήσεων.
Η Λίζα Διονυσιάδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στη Μόσχα, στα χρόνια της δικτατορίας και εργάστηκε στην Αθήνα και τον Πειραιά. Η πρώτη ποιητική δουλειά της με τίτλο "Εν λευκώ" ήταν μια αντίστιξη στην "Γαλάζια μηχανή" (Καστανιώτης), που εκδόθηκε ύστερα από τον πρόωρο χαμό του εικοσάχρονου γιου της, Γιώργου Φιλιππίδη, το 1997.
Μη Διαθέσιμο
