"Η φράση "Φάε, Δάσκαλε..." ηχούσε καθημερινά στα τραπέζια των χωριάτικων σπιτιών, όπου οι δάσκαλοι καλούνταν να συμφάγουν με τους οικοδεσπότες, που δεν ήσαν μόνο γονείς μαθητών. Ήσαν κάτοικοι του χωριού, που αναγνώριζαν κάτι πολύ σημαντικό στην παρουσία του δασκάλου εντός τους και τον τιμούσαν με τον τρόπο τους. Η συμπλήρωση της προσφώνησης "Φάε, Δάσκαλε", με την επεξήγηση "για τα γουρούνια τα 'χουμε...", μπορεί να λεγόταν στις ενδοδασκαλικές συζητήσεις χάριν αστειότητας, πλην διέθετε και βάση αλήθειας, καθώς οι απλοί άνθρωποι ήθελαν να κάνουν το δάσκαλο να αισθάνεται άνετα στο τραπέζι τους, χωρίς να προβληματίζεται, αν, τρώγοντας, στερεί κάτι από τα μέλη της οικογένειας. Μ' άλλα λόγια, με τη φράση αυτή, επεδίωκαν να υπογραμμίσουν την επάρκεια των αγαθών, για να περιορίσουν την όποια συστολή του δασκάλου απέναντι στα ανυπόκριτα καλέσματά τους..."
Ο Μπάμπης Σαχτούρης, μαέστρος του λόγου, με αριστοτεχνικό τρόπο παρουσιάζει το "παρασκήνιο" της παιδείας στα δύσκολα χρόνια της ανάπτυξης της χώρας μας την δεκαετία του '60 όταν ο Δάσκαλος είχε να αντιμετωπίσει χίλια μύρια κύματα στην προσπάθειά του να άνδρωση συνειδήσεις και να μορφώσει τα παιδιά της Ελληνικής απομακρυσμένης και ξεχασμένης από το Θεό επαρχίας. Η εξέλιξη είναι γνωστή. Εκατοντάδες παιδιά πέρασαν από αυτά τα θρανία, έμαθαν τα πρώτα τους γράμματα και ζουν σήμερα ανάμεσά μας αναγνωρισμένη από την κοινωνία και χρήσιμοι γι αυτήν.
Το βιβλίο αυτό είναι ένας ύμνος στην αξία και την προσφορά του δασκάλου και οφείλουν όλοι όσοι αναγνωρίζουν και εκτιμούν το δάσκαλό τους που τους έμαθε γράμματα να το προμηθευτούν σαν ελάχιστο φόρο τιμής.
