"Λέμε "ο θάνατος" για να απλοποιήσουμε τα πράγματα, αλλά υπάρχουν τόσοι θάνατοι όσοι και άνθρωποι". Τη φράση αυτή του Μαρσέλ Προυστ διαλέγει ο Μισέλ Σνεντέρ για να μας εισαγάγει σε αυτό το πρωτότυπο όσο και συναρπαστικό δοκίμιο που αναφέρεται στο θάνατο μεγάλων μορφών της λογοτεχνίας, από τον Μονταίνιο ως τον Τρούμαν Καπότε. Με αφετηρία τις τελευταίες λέξεις που είπαν ή έγραψαν τριάντα έξι συγγραφείς, από το 16ο ως τον 20ό αιώνα, ο Σνεντέρ ανιχνεύει τη σχέση τους με το θάνατο και στοχάζεται πάνω σ' αυτό που ο Μπωντλαίρ αποκαλούσε "ύψιστη τέχνη", τον τρόπο δηλαδή με τον οποίο κάποιος θα φύγει από τον κόσμο ολοκληρώνοντας το έργο του. Βαθυστόχαστο αλλά όχι πομπώδες, χωρίς να απευθύνεται μόνο σε ειδικούς της λογοτεχνίας, το δοκίμιο αυτό δεν είναι μια σειρά «μακάβριων περιγραφών», όπως θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, αλλά ένα βιβλίο γεμάτο ζωντάνια και συγκίνηση, που απευθύνεται σε όσους αγαπούν τη ζωή. Oι "Φανταστικοί θάνατοι" βραβεύτηκαν τo 2003 με το έγκυρο Βραβείο Medicis ως το καλύτερο δοκίμιο της χρονιάς.
"... συναρπαστικό. Το βιβλίο αυτό ανταποκρίνεται στην περιέργειά μας, στις προσδοκίες μας. Ταυτόχρονα είναι και ανυπόφορο, επειδή μας παραπέμπει συνεχώς στον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτό όμως περιμένουμε πάντα από ένα πραγματικά ουσιώδες έργο". (Marie-Christine Gaudin)
Ο Μισέλ Σνεντέρ γεννήθηκε το 1944. 'Aνθρωπος με πολλαπλές ιδιότητες, εκτός από συγγραφέας, δοκιμιογράφος και ψυχαναναλυτής, υπήρξε και διευθυντής του τμήματος μουσικής και χορού του γαλλικού Yπουργείου Πολιτισμού. Η γκάμα των έργων του απλώνεται από την ψυχανάλυση ("Πληγές της μνήμης", 1980, "Ο κλέφτης των λέξεων", 1985) στη μουσική ("Γκλεν Γκουλντ. Σόλο πιάνο", 1988, "Πριμαντόνα, η όπερα και το ασυνείδητο", 2001), περνάει από τη λογοτεχνία ("Ο Προυστ και η μητέρα του", 1999, "Μπωντλαίρ, τα βαθιά χρόνια", 1995) και την πολιτική ("Η κωμωδία του πολιτισμού", 1993, "Big Mother, η ψυχοπαθολογία της πολιτικής ζωής", 2002) για να καταλήξει στο μυθιστόρημα ("Φοβάμαι να του μιλώ τις νύχτες", 1991).
