Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις τις παντόφλες σου να µεγαλώνουν. Από τα πρώτα αδέξια βήµατά τους στα µεγάλα άλµατα και τις χορευτικές φιγούρες. Πόσο µάλλον όταν οι παντόφλες σου είναι γάτες, όπως ο Φιγκ και ο Φογκ, οι παντόφλες της Ρόζας.
Είναι ένα µικρό θαύµα όσα κατεβάζει ο νους τους. Καµαρώνεις. Κι εγώ καµαρώνω. Και για τη Ρόζα και για τον Φιγκ και τον Φογκ. Για όλους.
Εγώ -για να σας συστηθώ- είµαι το δωµάτιο της Ρόζας. Κι οι ιστορίες τους σ’ αυτό το βιβλίο είναι η δική µου ιστορία.
Ο Αλέξανδρος Πράσσας είναι μάγειρας. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουν οι κατσαρόλες του. Δυο γιασεμιά στο μπαλκόνι νομίζουν ότι είναι κηπουρός. Ενώ κάτι στραβά ράφια τον φωνάζουν μάστορα. Η Έλλη και η Λήδα, πάλι, τον αποκαλούν μπαμπά. Οι φίλοι του Αλέξη, ή Πράσσα, και η Χριστίνα τον λέει Αλέκο. Στη δουλειά του τον φωνάζουν "γιατρέ μου" και στον δρόμο "κοίτα μπροστά σου, @!##$@$*&". Για τις ιστορίες που γράφει είναι ο συγγραφέας. Ντρέπεται πολύ κι αποφεύγει να μιλάει για τον εαυτό του, εκτός κι αν μασκαρεύει λιγάκι τα πράγματα. Όπως και να το κάνεις, είναι αλλιώς όταν είσαι μασκαράς.
