Η αξία τού "Φιλοσοφία και θρησκεία" (1804), ενός λιγότερο γνωστού γραπτού του Σέλλινγκ, έγκειται ακριβώς στη μεταιχμιακή του θέση: απηχώντας ακόμα τα "σπινοζικά" αξιώματα που χαρακτήριζαν την πρώτη περίοδο του Σέλλινγκ -την ενότητα παντός ό,τι υπάρχει· την κανονικότητα όλων όσων συμβαίνουν· την έσχατη ταυτότητας Πνεύματος και Φύσης· προαναγγέλλει ωστόσο μερικές από τις ιδέες που επρόκειτο ν' αναπτύξει στο ύστερο έργο του - την ιδέα της Πτώσεως (που δεν πρέπει να εννοείται κατά την παραδοσιακή χριστιανική έννοια ως πτώση απλώς του Ανθρώπου, αλλά εν γένει τού Κόσμου) και την είσοδο της ιστορίας στο κοσμολογικό του όραμα υπό τη μορφή των λεγόμενων "εποχών τού κόσμου" (τις οποίες υποσημαίνει με τις μεταφορές "Ιλιάδα" και "Οδύσσεια"). Αποτυπώνει επίσης το ισόβιο ενδιαφέρον του φιλοσόφου για τη θεοσοφία, τον νεοπλατωνικό μυστικισμό και τον Γνωστικισμό, που υπεισέρχονται σε ποικίλους βαθμούς, και σε κυμαινόμενο μέτρο δημιουργικής ανάπλασης, στις διάφορες περιόδους της φιλοσοφίας του.
Ο Γερμανός φιλόσοφος Σέλλινγκ ανήκει μαζί με τους Καντ, Φίχτε και Χέγκελ στους κορυφαίους διανοητές του φιλοσοφικού κινήματος του Γερμανικού Ιδεαλισμού. Το φιλοσοφικό του ταλέντο έγινε ήδη από το 1795 ευρύτερα γνωστό με την πραγματεία "Φιλοσοφικές επιστολές περί δογματισμού και κριτικισμού". Το 1800 δημοσιεύεται το έργο του "Σύστημα του υπερβατολογικού ιδεαλισμού", όπου παρουσιάζεται η λεγόμενη φιλοσοφία της ταυτότητας, και το οποίο του χαρίζει μία θέση στο πάνθεον των φιλοσόφων. Οι παραδόσεις του για τη φιλοσοφία της αποκαλύψεως, που επιχειρούν να καταδείξουν την ουσία του χριστιανισμού, αποτελούν την ύστερη σκέψη του Σέλλινγκ και σηματοδοτούν για πολλούς το τέλος και την κατακλείδα του Γερμανικού Ιδεαλισμού.
