"Στην ανθρώπινη ψυχή απλώνονται δύο μαρμαρένια αλώνια, όπου ολοζωής παλεύουνε δυο ζευγάρια για τη νίκη [...]. Το καλό παλεύει με το κακό στο πρώτο αλώνι· το εγώ με το εμείς, στο δεύτερο. Αθλοθέτης, προπονητής, διαιτητής και στα δύο: ο πειρασμός. Μια οντότητα φανταστική, την οποία επινόησε ο αμαρτωλός άνθρωπος για ν’ αθωώσει τον αναμάρτητο Θεό. Η φιλοσοφία, σε τελική ανάλυση, αποβλέπει στην υπαρξιακή πορεία του σκεπτόμενου και διαισθανόμενου ατόμου της μειοψηφίας, που ζητάει ν’ αναλάβει την ευθύνη των ηθικών επιλογών του· που ζητάει να
προασπίσει το μόνο πρωτογενές και αναφαίρετο αγαθό που του τάχθηκε: την προσωπική του αξιοπρέπεια."
Ένα επιστημονικό συνέδριο στην καλοκαιρινή Ζάκυνθο, μια ετερόκλητη ομάδα συνέδρων και μια νεαρή κοπέλα, αινιγματική και απρόβλεπτη, συνθέτουν τον παραστατικό κόσμο αυτού του πρωτότυπου "φιλοσοφικού μυθιστορήματος". Η εξέλιξη του ζακυνθινού συνεδρίου, στην πρώτη του φάση, είναι ενδιαφέρουσα και τερπνή. Λείπει όμως ένας καταλύτης ανανέωσης, αμφισβήτησης και διαλεκτικής αναζήτησης. Αιφνιδιαστικά, ο καταλύτης προκύπτει στο πρόσωπο της νεαρής κοπέλας. Είναι αυθάδης, κάποτε προσβλητική, είναι ατίθαση, είναι απρόβλεπτη, είναι απαιτητική· είναι ερωτική και, σίγουρα, ερωτεύσιμη. Δείχνει ν’ αδιαφορεί για την απόλυτη γνώση και περιορίζεται στα προσωπικά της υπαρξιακά ερωτήματα. Λαχταράει ένα νεύμα έστω του Θεού, αλλά και ενοχοποιεί τον Θεό για τη σιωπή του. Ψάχνει λογικές απαντήσεις αφού της δόθηκε η λογική. Πιστεύει ότι το αναπάντητο έστω ερώτημα, διασώζει την τιμή του ερωτώντος. Και ανοίγεται στις τρεις ανθρώπινες υπερβάσεις, στην τέχνη, στο χιούμορ και στον έρωτα. Εμπνέει και εμπνέεται από τον έρωτα, όμως δείχνει έτοιμη και να τον θυσιάσει για το απόλυτο ζητούμενο: την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ο άλλος ήρωας του βιβλίου, ένας από τους συμμετέχοντες στο συνέδριο, γίνεται ο αποδέκτης των αναζητήσεων της νεαρής αυτής γυναίκας, αναπτύσσοντας μαζί της έναν διάλογο ουσίας, προσπαθώντας ο ίδιος να ισορροπήσει ανάμεσα στην ανάγκη της ερμηνείας και στο ερωτικό συναίσθημα που υπερβαίνει κάθε λογική.
Ο Νίκιας Λούντζης πλέκει αριστοτεχνικά τη λογοτεχνία με τον φιλοσοφικό στοχασμό, χρωματίζει τον λόγο του με χιούμορ και πικρή ειρωνεία, για να χτίσει ένα γοητευτικό έργο, οδηγώντας με σιγουριά τον αναγνώστη μέσα από τα δύσβατα μονοπάτια των μεγάλων ερωτημάτων της δυτικής φιλοσοφίας.
