Το βιβλίο αυτό αποτέλεσε ορόσημο στη μεγάλη συζήτηση που έγινε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κάτω από τη νωπή εντύπωση των βαρβαροτήτων του: σε ποιον βαθμό η επικρότηση της αντίληψης για τη σχετικότητα των κανόνων του δικαίου και των ηθικών αξιών, όπως υποστηρίχτηκε από το θετικισμό στη νομική επιστήμη και από την κυρίαρχη τάση της νεότερης κοινωνιολογίας, ευνοεί την ηθική αδιαφορία και τελικά την απανθρωπία; Ο Στράους, αρνούμενος τα θεμελιώδη αξιώματα του ιστορισμού και του σχετικισμού, ζητά ν' αποδείξει ότι μια ανθρωπιστική κοινωνία μπορεί να στηριχτεί μόνο στην ιδέα ενός αναλλοίωτου φυσικού δικαίου. Διαγράφει το περίγραμμα της ιδέας αυτής με βάση την αρχαιοελληνική σκέψη, και εξετάζει κατόπιν την αποκοπή της νεότερης πολιτικής φιλοσοφίας από το κλασσικό φυσικό δίκαιο.
Γόνος ορθόδοξης εβραϊκής οικογένειας, ο Λέο Στράους γεννήθηκε το 1899, στην Έσση της Γερμανίας. Μετά τη συμπλήρωση των εγκύκλιων σπουδών του και τη συμμετοχή του στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο φοίτησε στα πανεπιστήμια του Μάρμπουργκ και του Αμβούργου. Αφού ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή, αφιερωμένη στον φιλόσοφο Γιακόμπι, εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ, την εποχή που δίδασκε εκεί ο Χούσερλ με το βοηθό του τον Χάιντεγκερ. Το 1932, υπό την απειλή του ανερχόμενου εθνικοσοσιαλισμού, εγκαταλείπει τη Γερμανία, αρχικά για το Παρίσι και το Κέιμπριτζ, για να εγκατασταθεί τελικά στις ΗΠΑ το 1938. Δίδαξε φιλοσοφία σε πανεπιστήμια της Νέας Υόρκης, του Σικάγου και του Μέριλαντ, όπου πέθανε το 1973. Βασικά του έργα: "Η κριτική του Σπινόζα στη θρησκεία" (1930), "Η πολιτική φιλοσοφία του Χομπς" (1936), "Φυσικό δίκαιο και ιστορία" (1953), "Αρχαίος και σύγχρονος φιλελευθερισμός" (1968).
Μη Διαθέσιμο
