Η Φωτεινή, δασκάλα απ’ το Αϊβαλί, ξανθιά, όμορφη και σοβαρή, έρχεται με την οικογένειά της στην Ελλάδα, με τον διωγμό του 1922.
Διορίζεται σε χωριά όπου φορούν ακόμα τσαρούχι και δίνει με αυταπάρνηση τα φώτα της γνώσης της και του πολιτισμού της σε όσους πραγματικά το έχουν ανάγκη.
Βιώνει τις δυσκολίες του πρόσφυγα, κάνει οικογένεια
και ζει δραματικές στιγμές στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, την κατοχή και τον Εμφύλιο.
Μιλάει με πόνο ψυχής για την κατάρα που δέρνει
την πατρίδα μας αλλά η συμπεριφορά της διδάσκει αλληλεγγύη και αγάπη προς τον συνάνθρωπο.
Ματώνει πολλές φορές η καρδιά της αλλά όπως ομολογεί η ίδια: "Η μοίρα των δυνατών είναι να παραμένουν μόνοι και να παλεύουν χωρίς θεατές"
