Αυτή η ιστορία είναι αληθινή. Τα πρόσωπα και τα ζώα ήταν υπαρκτά. Το μόνο που έκανε η συγγραφέας είναι να νιώσει τα συναισθήματα των ζώων και να κάνει τους διαλόγους.
Τα πουλιά και τα ζώα που έζησαν στην τζαμαρία αυτή, δεν έπαψαν ποτέ να ονειρεύονται τις χαμένες τους πατρίδες. Παρόλο που η οικογένεια αυτή τα φρόντιζε, τα αγαπούσε και τα περιποιόταν, αυτά δεν έπαψαν να έχουν το νου τους να το σκάσουν, να λιποτακτήσουν, να φύγουν από τα κλουβιά τους, να νιώσουν ξανά την ελευθερία.
Να συναντήσουν τα κοπάδια τους, τα λιβάδια τους, τα ποτάμια τους. Οι μνήμες νωπές για τα αγριοπούλια. Τίποτε δεν τα κάνει ευτυχισμένα όσο η ελευθερία. Κάποια ευγενική ψυχή θα το νιώσει αυτό και κάποιο ευλογημένο χέρι θα ανοίξει τα κλουβιά τους και θα τους χαρίσει την ελευθερία.
Η Δανιήλ Ζαντιώτου Λεμονιά γεννήθηκε στην Λέσβο στο χωριό Σκουτάρο. Το 1951 ήρθε μαζί με την οικογένειά της στην Αθήνα. Μαθήτευσε και ασχολήθηκε στο χώρο της ραπτικής. Σε ηλικία 18 χρονών έκανε δικό της εργαστήρι και ασχολήθηκε σαν επαγγελματίας στην κατασκευή στολών. Εργάστηκε σαν ενδυματολόγος στο χώρο της παιδείας επί 25 χρόνια στην κατασκευή σχολικών στολών. Εργάστηκε σαν δημόσιος υπάλληλος στο νοσοκομείο Αγία Βαρβάρα Λοιμοδών, στον τεχνικό κλάδο. Από τη νεανική της ηλικία στον ελεύθερο χρόνο της ασχολείτο με το γράψιμο, ιδιαίτερα με την παιδική λογοτεχνία. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (ΠΕΛ). Έργα της είναι: "Ένα παπάκι στην πόλη" (Έπαινος από την Πανελλήνια Έκδοση Λογοτεχνών), "Το κοριτσάκι του μύλου".
