[...] Η Αρετή Γκανίδου επιτυγχάνει τη συμμετοχή του αναγνώστη στο κατανυχτικό κλίμα των ποιημάτων της, παράγοντας τη γνήσια συγκίνηση του γοητευτικού και κατασταλλαγμένου ύφους. Ώριμες σπείρες ενδοσκόπησης κι εξομολόγησης ξετυλίγονται λυρικά μες στις μικρές πρόζες της ποιήτριας αλλά και στα στιχουργήματά της, γεννώντας συναισθήματα, ανασύροντας γνώριμες εικόνες, μεταδίδοντας δονήσεις ευαισθησίας.
Δημήτρης Μουζάκης
