[...] Γύρω από τη μορφή του Κολόμβου τρεμόπαιζε πάντα ένα ξεχωριστό μυστήριο, κάτι το ιδιαίτερα αμφίβολο. Του αμφισβητούν τα πάντα, το χαρακτήρα του, τη δράση του, την εξέλιξή του, τα περιστατικά της ζωής του, ακόμα και τη γέννησή του. Εφτά πολιτείες στην περιοχή της Γένοβας διεκδικούν την τιμή ότι φιλοξένησαν την κούνια του, και σ' αυτές προστεθήκανε η Κορσική και η Γαλλία. Έχει εξακριβωθεί πως πατέρας του ήταν κάποιος φτωχός ανυφαντής - μα αυτό ο Κολόμβος προσπάθησε να το κρύψει. Η ταπεινή καταγωγή του φαινόταν ψεγάδι, και στις μέρες της μεγάλης του δόξας μιλάει για τους ευγενείς του προγόνους: μας λέει πως δεν είναι ο πρώτος που έγινε ναύαρχος στην οικογένειά του, χωρίς όμως και να το αποδείχνει· γι' αυτό μερικοί αντίπαλοί του τον κατηγορούν πως είναι ψεύτης: μα οι άνθρωποι αυτοί έχουν πολύ μικρή φαντασία και πολύ μίζερη ιδέα για τούτη τη βαθιά, τη σχεδόν ανεξιχνίαστη φύση.
[...] (Κεφάλαιο Πρώτο)
Ο Γιάκομπ Βάσερμαν, Γερμανός μυθιστοριογράφος, γεννήθηκε το 1873. Τα παιδικά και τα νεανικά του χρόνια ήταν δύσκολα, λόγω κυρίως της εβραϊκής καταγωγής του· μέσα από μια ζωή ανασφαλή και γεμάτη ταπεινώσεις διαμόρφωσε αισθήματα σεβασμού και μαζί αποστροφής για τη Γερμανία, τα οποία βρήκαν έκφραση στο συγγραφικό του έργο, ιδίως στην αυτοβιογραφία του.
Κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, ο άνθρωπος που είχε γνωρίσει έντονη την κοινωνική απόρριψη έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής και τα βιβλία του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες. Ο "Κάσπαρ Χάουζερ" (1908), η "Ψευδαίσθηση του Κόσμου" (1919), το αυτοβιογραφικό "Η ζωή μου ως Γερμανού και Εβραίου" (1921), η "Υπόθεση Μαουρίτσιους" (1928), ο "Έντζελ Αντεργκάστ" (1931) και "Η τρίτη ύπαρξη του Κερκχόβεν" (1934) είναι τα πιο γνωστά από τα έργα του.
Ρεαλιστική, νευρώδης γραφή, απ' όπου δεν λείπει κάποτε και μια ατμόσφαιρα μυστικισμού, θέματα αντλημένα συχνά από πραγματικά γεγονότα στα οποία έδινε συμβολικές διαστάσεις, έντονη και σε βάθος απεικόνιση των μυθιστορηματικών ηρώων που συγκρούονται με τον κόσμο τους και την κοινωνία, θεματολογία που ανατέμνει τα μεγάλα ζητήματα της εποχής του και κάθε εποχής (δίκαιο, αρχές της αστικής ζωής, η έννοια της αποστολής κλπ.) και το πάθος στη διατύπωση των ηθικών ιδεών του χαρακτηρίζουν το έργο ενός συγγραφέα που έφτασε κάποτε να παραλληλιστεί με τον Ντοστογιέφκσκι.
Πέθανε το 1934.
