Οι εικόνες δημιουργούν συσχετισμούς και νοήματα, προτείνοντας έναν ολοκληρωμένο κοινωνικό χώρο. Με όλο τον κίνδυνο του στατικού τοπίου που ενίοτε εγκυμονούν, του τουριστικού τοπίου που "σκοτώνει" την πληροφορία αναδεικνύοντας το εύκολα "ωραίο", διατηρούν την αξία τους ως στιγμιότυπα μιας πολυεπίπεδης πραγματικότητας: του παλιού οθωμανικού χώρου που υποχωρεί, της εθνικής (ή και εθνικιστικής) εξέγερσης, του βάρους της φύσης και της ενδοχώρας, της οικονομίας, των πόλεων που αλλάζουν. Εικονοποιούν τη γεωπολιτική· εικονοποιούν, όσο αυτό είναι δυνατόν, τα γεγονότα.
Στις σελίδες που ακολουθούν ο αναγνώστης θα βρει μια ολοκληρωμένη ιστορική ανάλυση των στοιχείων που περικλείουν αυτές τις απεικονίσεις. Από τη φαινομενολογική τους σημασία, θα μπορέσει να διεισδύσει στις δομές του κόσμου που αυτές αφηγούνται. Θα βρει την ιστορία των φωτογράφων που τις "κατασκεύασαν", την ιστορία των τοπίων, ιδίως δε σε ό,τι αφορά την αστική τοπογραφία (και μάλιστα αυτή του Ηρακλείου), τον χάρτη των συνοικιών που απεικονίζονται. Θα έχει, έτσι, τη δυνατότητα να διακρίνει το αντικειμενικό από την εντύπωση που αφήνει η φωτογραφία, να βρει το βάθος που δεν απεικονίζει πάντα στη λήψη.
Η Ελευθερία Ζέη σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο (Σορβόννη). Διδάσκει νεότερη ελληνική και ευρωπαϊκή ιστορία στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και στο Atelier de Traduction Litteraire-Sciences Humaines του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών. Οι κυριότερες δημοσιεύσεις της αφορούν σε ζητήματα κοινωνικής και οικονομικής ιστορίας των νεότερων χρόνων (17ος-19ος αιώνας).
