Παρουσιάστηκα για την θητεία μου στα μέσα της δεκαετίας του '80, μετά από αναβολή λόγω σπουδών. Είχα, ήδη, ένα παιδί και μου κόβανε τρείς μήνες, θα υπηρετούσα δεκαοκτώ. Τρεις μήνες λιγότερο, όπως και να το κάνεις, ήταν κάτι...
... Δεκαοκτώ μήνες! Αδύνατο να θυμάσαι κάθε μέρα, κάθε επεισόδιο, κάθε πρόσωπο. Μόνο αυτά που σου έκαναν εντύπωση, που νομίζεις πως είχαν κάποια σημασία και πάλι, όχι όλα. Εμένα, πάντως, όλα μου έκαναν εντύπωση, τότε. Ήμουν σε "αποστολή", έτσι αισθανόμουν. Είχα τις κεραίες υψωμένες στην αδικία, στη μείωση της προσωπικότητας, σε θέματα παραβίασης της δημοκρατίας.
