Παιδικά χρόνια... φτωχικά και τραυµατικά. Το σχολειό, η δουλειά, ο έρωτας, η χαρά και η απώλεια στη δίνη του πολέµου, της Κατοχής και του εµφύλιου σπαραγµού. Κι έπειτα ο γάµος, τα παιδιά, τα εγγόνια και πάλι η απώλεια... Μνήµες που τρέχουν... και η Δωρούλα απέναντι στη θάλασσα να αφηγείται το Παραµύθι της ζωής της. Ψίθυροι στο κύµα... µήπως καταφέρει το θαλασσινό νερό ν' απαλύνει τις πληγές της.
"Γιατί τελικά, πιο δυνατή από τον θάνατο, είναι η ίδια η ζωή. Είναι ο ερχοµός µιας νέας ζωής. Όχι πως σβήνονται τα προηγούµενα, ούτε σταµατάς να τα σέρνεις µαζί σου ποτέ, µα να, νιώθεις πως γεµίζουν τα πνευµόνια σου δύναµη και τούτο το βάρος που σέρνεις σου φαίνεται καθηµερινό και µπορείς να σηκώσεις κι άλλο, µπορείς πια να αλλάξεις σελίδα".
