Ψυχές που τις άγγιξε ο ήλιος

Η ζωή του Χρήστου δεν ήταν δυστυχώς καθόλου εύκολη. Γιατρός χειρουργός στο επάγγελμα, γνώρισε από νωρίς στην καριέρα του την προδοσία και τη συκοφαντία, που στόχο είχαν την επαγγελματική του εξόντωση. Εκμηδενίστηκε γρήγορα απ' το επαγγελματικό του περιβάλλον εκεί γύρω στα 1950, όπου η κατάσταση γενικά ήταν πολύ ρευστή.  Κανένας οίκτος, καμιά τύψη κι όταν ο ένας τρώει τις σάρκες του άλλου, λιγοστεύει το ανθρώπινο. Άπιαστα έμεινα και του Θεού τα σήματα κι ο κόσμος γύρω γέμισε από θρύμματα διαβρωμένης συνείδησης. Πάλεψε, μα κάποια στιγμή δεν άντεξε κι έπεσε στην έσχατη ένδεια. Εξαθλιωμένος, στη συνέχεια γύρισε πίσω στον τόπο που γεννήθηκε. Κι εκεί, όμως, συνάντησε τις ίδιες κακίες, την ίδια σκληρότητα και το άδικο περίσσευε. Η μόνη του παρηγοριά, το ζεστό χέρι των δικών του ανθρώπων, της μάνας του και της αδελφής του. Δίπλα του στάθηκε κι η Σμαραγδή, η μικρή, όμορφη φίλη των παιδικών του χρόνων, που τον αγαπούσε κρυφά και περίμενε... Ο Χρήστος κατάφερε τελικά να ξανάβρει την χαμένη του ζωή, και να τη συνεχίσει από εκεί ακριβώς που την άφησε. Κι έτσι είναι. Κάποτε απ' την άλλη μεριά της φωτιάς, το καμένο, το δυνατό χέρι θα χλωριάσει ξανά μια μέρα, για να ισιώσει τις ζάρες του παθημένου κόσμου. Κι εδώ, υπήρχε ένας άλλος παθημένος κόσμος ριγμένος μες στα στενά πλαίσια ενός χωριού. Κι ο Χρήστος, για τους ανθρώπους αυτού του χωριού, έγινε ο στυλοβάτης του. Έγινε ελπίδα, φως, ο ήλιος που φάνηκε στα ξαφνικά πίσω από την καταχνιά κι έδιωξε τον κεραυνό και την βροχή! Κι εκείνοι, θα έλεγε εύλογα κανείς πως ήταν, οι.... «Οι ψυχές που τις άγγιξε ο ήλιος!»