Η Σίτσα Καραϊσκάκη έζησε, έζησε δυνατά. Ταξίδεψε, έγραψε, ρίσκαρε, είδε τις ομορφιές, τους κινδύνους και τις διακυμάνσεις της ζωής, την καταξίωση και την απόρριψη, ανοίγοντας τα μάτια της στα Μοσχονήσια της Μικράς Ασίας για να βρεθεί ως πρόσφυγας στη Μυτιλήνη κι από εκεί στο Μόναχο και το Γ’ Ράιχ, την Ελλάδα του Ιωάννη Μεταξά και της Γερμανικής Κατοχής, την Ανατολική Γερμανία της Σοβιετικής Κατοχής, για να επιστρέψει στη Μυτιλήνη και να κλείσει τα μάτια της στην Αθήνα. Έκλεισε τα μάτια εκείνα που είδαν τόσα ιστορικά γεγονότα, στα οποία συμμετείχε, κι όλα ήταν μέσα από τα γυαλιά της. Το τεράστιο λογοτεχνικό και ποιητικό της έργο δεν είναι ακόμα γνωστό. Οι ιδέες της την καταδίκασαν στη λήθη μέχρι σήμερα και λίγοι την θυμούνται κι ακόμα πιο λίγοι γνωρίζουν το έργο της.
Το βιβλίο που κρατάς τώρα, φίλε αναγνώστη είναι μια ανατύπωση εντελώς συλλεκτική για κάθε Έλληνα εθνικιστή που πρέπει να γνωρίσει όχι μόνο το έργο της μεγάλης Ελληνίδας, αλλά και το πνεύμα του μπολσεβικισμού που μαστίζει τη χώρα μας. Το περιεχόμενο της μελέτης της σε συνεργασία με τον καθηγητή Πανεπιστημίου Ίλγιν μένει πάντα επίκαιρο και φωτίζει κάθε γωνιά της σημερινής κοινωνίας ώστε να αναγνωρίζουμε αμέσως που φωλιάζει το πνεύμα του μπολσεβικισμού. Ο Γκαίμπελς είχε πει πως όποιος δαγκώσει το δηλητηριασμένο μανιτάρι του μπολσεβικισμού αποθνήσκει. Μια σκληρή αλήθεια είναι πως κάποιος μπορεί να είναι μπολσεβίκος χωρίς καν να είναι κομμουνιστής.
Η Σίτσα Καραϊσκάκη που γνώριζε τόσο καλά τι εστί μαρξισμός και μπολσεβικισμός δεν θα μπορούσε να μην έχει στηρίξει την κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά και για αυτό τόνισε τα εξής σε ένα άρθρο της στο περιοδικό της ΕΟΝ:
"Έπρεπε να φτάση η 4η Αυγούστου του 1936, που καταπιάστηκε την ελευθερία του Ελληνικού Λαού από σαθρά κοινοβούλια, από εκμεταλλευτές, από εργατοπατέρες, από κομμουνιστές, για να μπορέση η δημιουργική λαϊκή τάξη να πάρη μέρος κι αυτή στα αγαθά του πολιτισμού τα υλικά, τα πνευματικά και ψυχικά".
Στο Καθεστώς της 4ης Αυγούστου η Σίτσα Καραϊσκάκη βρήκε το αντίδοτο για το ψυχικό και πνευματικό δηλητήριο του μπολσεβικισμού.
Η Σίτσα Καραϊσκάκη γεννήθηκε στα Μοσχονήσια της Μικράς Ασίας, απ' όπου έφυγε ως πρόσφυγας το 1922 και εγκαταστάθηκε στη Μυτιλήνη. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Μονάχου και συνέχισε τις σπουδές της στα Πανεπιστήμια Πράγας, Ζυρίχης, Βιέννης και Βερολίνου. Παραλλήλως έγραφε. Το πρώτο της έργο δημοσιεύθηκε το 1925, μια ποιητική συλλογή ("Το ταίρι που αμάρτησε") η οποία και έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. ΤΤο 1930, όταν ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία, η Σίτσα Καραϊσκάκη υπήρξε σύμβουλος στο υπουργείο Προπαγάνδας. Την εποχή εκείνη κυκλοφόρησε στα γερμανικά το βιβλίο της "Το Τρίτο Ράιχ μέσα από τα γυαλιά μου" στο οποίο ανέφερε γεγονότα της εποχής και επιτεύγματα της εθνικοσοσιαλιστικής διακυβέρνησης. Το 1939 κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το βιβλίο της "Ο γιος της Καλογριάς" που εκδόθηκε από την "Εστία" στο οποίο παρουσίαζε τη ζωή και τη δράση του προγόνου της και ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης Γεωργίου Καραϊσκάκη. Με το βιβλίο αυτό, το οποίο έγινε αμέσως λογοτεχνική επιτυχία, έγινε γνωστή η Καραϊσκάκη στα ελληνικά γράμματα.
Μετά την ίδρυση της ΕΟΝ από τον Μεταξά υπήρξε βασική αρθογράφος του περιοδικού "Νεολαία". Επί σειρά ετών αρθρογραφούσε στο περιοδικό "Ο Νουμάς". Συνέχισε να γράφει μελέτες και άρθρα λογοτεχνικής και επιστημονικής φύσεως σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες. Ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα σε όλη την Ευρώπη και πίστεψε στην ενότητα, κατανόηση και συνεργασία των ευρωπαϊκών εθνών. Παντρεύτηκε γερμανό και έζησε αρκετά χρόνια στη Γερμανία. Έγραψε στα ελληνικά και τα γερμανικά ποιήματα, μυθιστορήματα, διηγήματα, μελέτες, άρθρα, κοινωνιολογικές αναλύσεις. Το έργο της απέσπασε πολύ θετικές κριτικές και η ίδια έλαβε πολλές διακρίσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, όπως την πλακέτα του Γκαίτε από την Εταιρεία Γκαίτε, στη Γερμανία. Το 1963, μετά τον θάνατο του συζύγου της επέστρεψε στην Ελλάδα όπου αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία. Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα, στις 30 Απριλίου 1987.
Μη Διαθέσιμο
