Με εγκαλείς για το βαθιά αυλακωμένο μου πρόσωπο από μυριάδες στίχους και δεν αναλογίστηκες πως χρειαζόμουν άμυνες αφού ο νόμος της ζούγκλας υπήρχε και θα υπάρχει κι εμείς μικρές νιφάδες χιονιού με ζωή διάρκειας αστραπής χαμένοι στα όνειρα μιας ανθρωπότητας που δεν θα γίνει ποτέ όπως την ονειρευτήκαμε γι’ αυτό ως αγνός ονειροπόλος δεν μετανιώνω αλλά βλέπεις ταξιδέψαμε χωρίς αποσκευές τα ιμάτια διαμοιράστηκαν βιαίως από τους ισχυρότερους κι αρνείσαι να το δεις αφοσιωμένος στο κυνήγι της βεβαιότητας ενώ εγώ ξέρω ότι είναι υποκειμενική αδύναμη θα αυτοαναιρεθεί με τόσες άλλες που περιμένουν στη σειρά να αναδέψω τη σκιά τους ώσπου να φανερωθούν κι απτόητος συνεχίζω ως άλλος Σίσυφος γιατί μόνη αλήθεια μου είναι να βαδίζω μες στη θολή αβεβαιότητα ψάχνοντας έναν ακόμα στιγμιαίο θησαυρό.
