Όταν γράφει για τα χέρια, ο Κασκαντέρ γράφει για την πτώση, κι όταν πέφτει, δεν σταματά να κοιτά τα χέρια του. Αφηγείται μια σπονδυλωτή ιστορία, αναμοχλεύοντας προσωπικές μνήμες, μυθοπλασίες, τραγούδια, φιλμ, εικαστικά έργα, λογοτεχνικά και φιλοσοφικά κείμενα.
Ο Κασκαντέρ ντουμπλάρει φωνές και σώματα, γίνεται καταρράκτης, θέαμα, βουή και θρύλος. Πρόκειται για ασκήσεις μεταμφίεσης και τύχης, αυστηρών υπολογισμών, βαρύτητας και ταχυδακτυλουργίας. Βεβαίως, ο Κασκαντέρ έχει τα χέρια πάντα με το μέρος του.
Αν και παραδέχεται ότι όλα είναι εκ φύσεως κακογραμμένα, ότι όλα κατευθύνονται προς ένα χείλος, δεν θέλει να διορθώσει, ούτε ν’ αποτρέψει κάτι∙ απλώς πηδάει.
Τα νερά του αργά ή γρήγορα θα σπάσουν.
