Τι είν’ η δόλια μας ζωή με τα πλαστά πλουμίδια
φαντασμαγορικές γιορτές, μουσικής ήχους πλέριους
που ολογκρεμίζουν άστοργα τις θείες αναβλέψεις
κείνων των ευγενών παιδιών που αγραυλούν μακάρια
σε πάνσεπτη μεθόριο αιωνίζουσας χάρης
κείνων των άγνωστων βροτών στο διάβα των αιώνων
με τις πολύφωνες κραυγές άγνωστες μες το πλήθος
των πληθουσών μας αγορών με πολλά καρναβάλια
και με κορύβαντες ακμής -μηδενικής αξίας;
(σελ. 9)
Δεν είμαι του Ενδυμίωνα η ερωμένη
δεν είμαι φως απατηλό στην ερημιά του κόσμου
γνωρίζω πως ο έρως του μεγάλου εραστή
του ομορφότερου άνδρα των αιώνων
καλύπτει όλη μας τη ματαιότητα
και κάνει τη ζωή υπνοβασία.
Αν θες εορτασμούς ερωτικούς
δε θα τους συναντήσεις στη μορφή μου
ούτε στης παρουσίας μου την άσημη πνοή.
(σελ. 44)
