Κεντρική δραματική επιλογή του Σοφοκλή, με βάση τις επτά ακέραια σωζόμενες τραγωδίες του, είναι η θέαση του πάσχοντος πνεύματος και σώματος των ηρώων του. Αυτό σημαίνει ότι το σχέδιο και το νόημα εκάστου σοφόκλειου μύθου συναρτάται άμεσα με την ποιότητα και την ένταση του αντίστοιχου τραγικού λόγου, ο οποίος εστιάζει στη δυναμική του ενδοδραματικού βλέμματος και στην οπτική αποτύπωση του πάθους. Η συνάντηση αυτού του βλέμματος με το πάθος πάνω στην τραγική σκηνή, είτε στο πλαίσιο της αυτοπαρουσίασης του πάσχοντος ήρωα είτε στο πλαίσιο της πρόσληψής του από το ενδοδραματικό κοινό (συνυποκριτές και χορό) τρέφει όχι μόνον τον περί όψεως λόγο των τραγικών προσώπων αλλά και μετακενώνει δραστικά στο κοινό της παράστασης τους τρόπους θέασης και δομής του πάθους.
