Στο κλασικό του δοκίμιο για τη Φύση (1836), ο Ραλφ Γουάλντο Έμερσον θεμελιώνει την έννοια –και το μετέπειτα κίνημα– του υπερβατισμού: από τη σύλληψη της πραγματικότητας μέχρι την απόλαυση της ομορφιάς, η φύση ικανοποιεί όλες τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου. Επιπλέον όμως του επιτρέπει να τη δει, εφόσον ο ίδιος ενστερνιστεί το θεϊκό στοιχείο που διαχέεται παντού μέσα της, ως το «Οικουμενικό Ον» που συνδέει τα πάντα μεταξύ τους και καθιστά τον κόσμο λογικό και κατανοητό.
