Η 2η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης θέτει έναν βασικό στόχο: προσκαλεί το κοινό σ' έναν δημόσιο διάλογο για την σύγχρονη τέχνη με σκοπό την ενίσχυση της κοινωνικής συνείδησης ως προς κάτι που μέχρι σήμερα δεν είναι αποτυπωμένο με σαφήνεια στο κομμάτι των ενεργητικών παρεμβάσεών μας ως πολιτών της κοινωνίας αυτής και της πόλης αυτής: αναφέρομαι στην ανάγκη προσβασιμότητας του καθενός στον σύγχρονο πολιτισμό αλλά κυρίως στην ανάγκη διαφύλαξης ενός υψηλού επιπέδου σύγχρονου πολιτισμού χωρίς να επιδιώκω διδακτισμούς και αλληγορίες ή απόπειρες ορισμού του σωστού και του λάθους. [...]
Με τον τίτλο "Πράξις: Τέχνη σε αβέβαιου καιρούς" εμπνευσμένο και δανεισμένο από το βιβλίου του Terry Eagleton "Μετά τη θεωρία", η 2η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης καταγράφει κάποιες δύσκολες και συχνά ριψοκίνδυνες χειρονομίες των καλλιτεχνών: τους καλεί να μιλήσουν για την αποτυχία της πολιτικής να προσφέρει την διεκδικούμενη γαλήνη, δικαιοσύνη και ευημερία στους πολίτες, για την απαξίωση της ιδεολογίας που αδυνατεί μέσα στην πληθώρα των διφορούμενων και αντιφατικών απόψεων να υψώσει φωνή, για την οικονομική και κοινωνική κρίση που αδικεί κυρίως αυτούς που δεν την προκάλεσαν... [...]
(Μαρία Τσαντσάνογλου, από το προλογικό κείμενο)
