Das im Jahr 1987 entstandene, letzte reine Orchesterwerk 2o) "No hay caminos, hay que caminar... Andrej Tarkowskij" des italienischen Komponisten Luigi Nono ist durch eine starke Einschrankung auf der Ebene des Tonmaterials gekennzeichnet, welche mit dem Zuwachs an Komplexitat in anderen kompositorischen Bereichen kompensiert wird. In der vorliegenden musikwissenschaftlichen Studie werden durch eine abschnittsweise analytische Untersuchung die wesentlichen satztechnischen und klangasthetischen Zuge dieses Stuckes eruiert und beispielhaft dargelegt. Auβerdem erfolgen grundliche Reflexionen daruber, inwiefern Momente, die Nonos Musik der 1980er Jahre charakterisieren, auch in dieser Komposition konstitutiv sind.
Ο Γιάννης Παπαχριστόπουλος (www.papachristopoulos.de) διδάσκει Μουσικολογία στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας. Έχει σπουδάσει Φιλοσοφία στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και Μουσικολογία, Φιλοσοφία, Παιδαγωγική στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας. Έχει λάβει μεταπτυχιακό και διδακτορικό τίτλο στην μουσικολογία από το Πανεπιστήμιο της Κολωνίας. Είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Μουσικής Σχολής της Κολωνίας, με πτυχίο Σύνθεσης και Θεωρίας της Μουσικής. Έχει ολοκληρώσει τον κύκλο των ανωτέρων θεωρητικών μαθημάτων ευρωπαϊκής και βυζαντινής μουσικής στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών, το Ωδείο Πειραιώς και το Πατραϊκό Ωδείο.
