Pak dritë, të thyej errësirën.
Pak besim, të shoh botën qartë.
Pak mirësi, të shoh si lind dita e re.
Pak shpresë, të shoh fëmijë të qeshur.
Pak dije, të shoh pendimin çalaman të ecë me shtalka.
Pak zë, të frikësoj cilindo shkatërron natyrën.
Pak urtësi, mbi çdo trazavaç të rrijë urtë.
Shumë drejtësi, që të qeverisë paqja.
Pak ritëm, një melodi e re të ndryshojë rregullat e lojës.
Pak hir, … një qiri i ndezur
të lodrojë shpirtit pranverë.
Γεννήθηκα στο Τεπελένι της Αλβανίας στο χωριό Μαρίτσαι. Το 1995, μετά τις σπουδές μου, αποχώρησα από την πατρίδα μου και ήρθα στην Ελλάδα. Από μικρό παιδί, ήξερα από τα βιβλία ότι η Ελλάδα είναι η χώρα όπου ξεκίνησε ο πολιτισμός.
Παρόλο που δεν ποδοπάτησα πότε κανέναν, το κορμί μου από τη ζωή απόλαυσε πόνο… Εγώ αυτά που κατάλαβα και βίωσα, τα έγραψα στο χαρτί, ακόμα κι αν στάθηκα μόνος μου σαν ένας ξεχασμένος ιερέας…
Έχω γράψει κι άλλα δύο βιβλία. Το πρώτο είναι η ποιητική συλλογή, Γράφοντας σε σκονισμένο σκαλοπάτι και το δεύτερο έχει τίτλο, Dhimbje, είναι γραμμένο στην αλβανική γλώσσα και σημαίνει πόνος.
Τα χρόνια περνάνε, κυλάνε σαν τα νερά, ο πόνος όμως, αυξάνεται δυστυχώς… Παράδειγμα για πολιτισμό ακόμα δεν υπάρχει… Υπάρχει όμως, αγάπη! Αυτή η λέξη για μένα υπήρξε μόνο σε εκείνη τη μακρινή εποχή, τότε που μιλούσαν και τα σκυλιά…
Μη Διαθέσιμο
