Το “Adversus Aleatores” (ή De aleatoribus) είναι μια πραγματεία ενάντια στην πρακτική της κυβείας και, με μια πιο διασταλτική ερμηνεία, ενάντια στα τυχερά παιγνίδια εν γένει, γραμμένη περί τα τέλη του 3ου αι. μ.Χ. σε μια διάλεκτο αφρικανικών λατινικών. Το έργο μεταφράζεται για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα με σκοπό την κάλυψη ενός βιβλιογραφικού «κενού», το οποίο εντοπίζεται στο πεδίο της λατινόγλωσσης εκκλησιαστικής γραμματείας. Η πραγματεία αυτή, μας δίνει τη δυνατότητα να εξετάσουμε το πώς ο πρώιμος χριστιανισμός αντιμετώπισε την έννοια της τυχαιότητας (ιδιαίτερα σε μια περίοδο που η «τύχη» έχει αποκτήσει σχεδόν θρησκευτικές προεκτάσεις, όντας θεοποιημένη). Η μετάφραση του έργου συνοδεύεται από εισαγωγή, στην οποία γίνεται αναφορά στη διάρθρωση, τη γλώσσα και το ύφος της πραγματείας, αλλά και σε ευρύτερα ζητήματα, όπως είναι το status των παιγνιδιών τύχης στην ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα, στο πώς ο συμβατικοποιημένος χριστιανισμός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας τα αντιμετώπισε κ.ο.κ. Στο τέλος του κειμένου, ακολουθεί σχολιασμός των χωρίων.
