Η Ευδοξία φύλαγε τα γράμματα του Θανάση, όλα τα γράμματα, τις λέξεις που έκλειναν τον έρωτα στο καλό επιστολόχαρτο, τα λόγια που ήρεμα κυλούσαν στο χαρτί απ’ το πακέτο των τσιγάρων όταν έφυγε, όταν δε γύρισε. Μα πάνω πάνω είχε αυτό που ήρθε τελευταίο, αυτό που ξερίζωσε τη ζωή τους, αυτό που έγραφε «9 Μαρτίου 1941». Αυτό που η περιέργεια μιας εγγόνας έφερε στο φως 37 χρόνια μετά κι έγινε η αφορμή κι η αιτία για να ξεδιπλωθεί μια ιστορία για τον έρωτα, για τον πόνο της απώλειας, για τη δύναμη, την ακόρεστη δίψα για ζωή, για τη μνήμη, την προσωπική, τη συλλογική. Γιατί η ιστορία μαθαίνεται απ’ την αφήγηση των γενεών, από το λόγο που μιλά για το έργο, το δύσκολο, το άγνωστο γνώριμο, αυτό των ανθρώπων που επέλεξαν να προχωρήσουν κρατώντας μόνο “μια ψίχα θυμό”, αυτόν το θυμό που δεν έχει μίσος, που θρέφεται μόνο απ’ αγάπη, αυτόν που τον λένε πείσμα, αυτόν που σπρώχνει τη ζωή μπροστά. Το θυμό που μετατρέπει τη θύμηση σε προτροπή ζωής.
