«Περασμένες δέκα στα αμπέλια της Αδριανής, το χώμα μοσχοβολάει απ’ τη χθεσινοβραδινή βροχή. Μια αίσθηση αναγέννησης σου φέρνει στα μάτια και την ψυχή. Το οινοποιείο που βρίσκομαι το λένε “Γέννημα Ψυχής”. Οχι τυχαία σκέφτομαι και είναι του Μανωλεσάκη… Ο ήλιος λες και θέλει να πάρει εκδίκηση για τα χθεσινά και λάμπει σαν να μην υπάρχει αύριο. Με μισόκλειστα μάτια κοιτάω γύρω μου να συλλάβω την αίσθηση του αμπελώνα, να ακούσω την ανάσα του, να πιάσω τους παλμούς του, να τον καταλάβω. Τρία πράγματα πρέπει να συνδέονται αρμονικά για ένα καλό κρασί έμαθα. Το κλίμα, το χώμα και ο άνθρωπος, που το πιλατεύει από την αρχή που σκάει το πρώτο μάτι, ώσπου να μπει στη φιάλη. Κι όταν αυτή ανοίξει, να μεταφέρει μέσα από αρώματα και γεύσεις τα μυστικά που κρατάει, με μόνο φράγμα ένα φελλό!».
