Ανάμεσα στους θεατές που παρακολουθούσαν από τις κερκίδες του Παναθηναϊκού Σταδίου τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896, ο Σάρλ Μωρράς δεν κρύβει τα φιλελληνικά του αισθήματα. Δύσπιστος απέναντι στην αναβίωση του θεσμού, περισσότερο εθνικιστής και διόλου κοσμοπολίτης, θα δει την Αθήνα της εποχής του με το βλέμμα του ανθρώπου που πιστεύει ότι η Ελλάδα υπήρξε ο μεγάλος ιδρυτικός μύθος του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης αυτού του χρονικού οι απόψεις του ιδεολογικού ταγού της γαλλικής δεξιάς γιατί έτσι είναι περισσότερο γνωστός ο Μωρράς - δεν διαφέρουν και τόσο από την κυρίαρχη νεοελληνική ιδεολογία. Όμως πέρα από τις απόψεις εκείνο που μετράει είναι η γοητεία της ματιάς που, παρότι παραμένει απαιτητική, δεν παύει να παρατηρεί με τρυφερότητα και αίσθημα συνενοχής την αθηναϊκή ζωή της εποχής- συνενοχή που φτάνει ως και στην υποστήριξη του αιτήματος για την επιστροφή των Ελγινείων πολλές δεκαετίες πριν τη διατυπώσει επισήμως το ελληνικό κράτος.
Ο Σαρλ Μωρράς γεννήθηκε στη Μαρτίγκ της Προβηγκίας το 1868 και πέθανε το 1952. Η πνευματική του πορεία επηρεάστηκε από τον Σοπενάουερ και τον Ρενάν. Δημοσιογράφος, υπήρξε φανατικός πολέμιος του Ντρέιφους, οπαδός της βασιλείας και ιδρυτής του περιοδικού "Γαλλική Δράση". Μέσα από τις σελίδες του πολέμησε τη Συνθήκη των Βερσαλιών, υποστήριξε τον Φράνκο και τον Μουσολίνι και, αργότερα, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής το δωσιλογικό καθεστώς του Πεταίν. Μετά την απελευθέρωση καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά, το 1944, και του δόθηκε χάρη το 1952, λίγο πριν τον θάνατό του. Εξίσου απόλυτες υπήρξαν και οι αισθητικές του ιδέες: θαύμαζε και αποδεχόταν μόνον ό,τι εκπροσωπούσε τον κλασικό ελληνικό πέμπτο π. Χ. αιώνα. ΄Ηθελε τον κόσμο να πάρει τη μορφή μιας απολλώνιας Ελλάδας, εξορίζοντας τις αγγλοσαξωνικές, τις γερμανικές και τις ανατολικές κοσμοθεωρίες.
